Zondagochtend...

...word ik wakker van gepraat en gelach in de woonkamer. Het licht schijnt onder mijn kamerdeur door. Versuft pak ik mijn mobiel om te kijken hoe laat het is. Vijf uur in de ochtend. Ik vraag me af waarom iedereen wakker is, de kerkdienst begint toch pas om tien uur? Dan zie ik dat ik een sms heb: TCC hereby informs you about a TSUNAMI warning for the whole of Tuvalu for the next five hours. Hmm. Toch maar opstaan. Mijn maag is leeg vanwege een fikse buikgriep en ik voel me moe en slap. Als ik mijn deur open doe, zie ik de hele familie aangekleed en wel voor de tv zitten. Als Taupule me ziet, roept ze: ‘Hurricane!' En wijst naar de tv. Daar zie ik de ravage die de aardbeving in Chili heeft aangericht. Ik kijk Teleke vragend aan en zeg: ‘Tsunami warning'? ‘Yes', zegt hij, ‘warning because of the earthquake', en hij moet een beetje lachen. Nog steeds ben ik niet helemaal wakker. Chili is toch heel ver hier vandaan? Maar een Tsunami waarschuwing, dat is best ernstig. Waarom zit iedereen hier maar een beetje te lachen voor de tv? Waarom doet niemand iets? Dan zie ik dat Mili drie grote waterdichte tonnen tevoorschijn haalt en er belangrijke spullen in stopt. Dit gebeurt overigens heel langzaam. Ik vraag haar of het wel vaker voorkomt dat er een tsunami alarm is in Tuvalu. Ze knikt glimlachend. ‘And you' zegt ze, en wijst naar een ton. Uit mijn slaapkamer pak ik mijn rugzak en stop er, zonder er goed bij na te denken, mijn laptop, paspoort en mijn dagboek in. Ik geef het aan Mili en ze stopt het in een ton. Dan gebaart ze dat ik me ook maar beter kan aankleden. Na een halfuur met de familie voor de tv te hebben gezeten, heb ik er genoeg van. Óf we gaan nu met z'n allen de boel ontruimen, óf we gaan gewoon weer lekker slapen, maar hier aangekleed voor de tv zitten kletsen met die tonnen in de woonkamer heeft weinig nut. Aangezien het er niet naar uitziet dat iemand het nodig vindt het huis te verlaten, en ik mijn slaap hard nodig heb, kruip ik mijn bed weer in en val meteen in slaap. Een paar uur later word ik weer wakker. Als ik mijn kamer uitkom, roept Teleke: ‘Warning is over!' Er liggen zo'n twintig mensen te slapen op de grond in de woonkamer. Allemaal mensen die geen stevig huis hebben en zich veiliger voelen bij ons thuis.

's Middags ga ik langs bij de lodge. Samen met wat gasten zie ik op CNN hoe de tsunami Japan bereikt. De tsunami is het gesprek van de dag. Veel mensen zijn naar het regeringsgebouw gegaan, met zijn drie verdiepingen het hoogste gebouw op het eiland. Dan besef ik me dat veel mensen wel ongerust waren, en dat die bezorgdheid misschien niet onterecht is. De kans dat er wat gebeurt, is klein, maar áls er iets gebeurt, is het wel meteen mis.

Maandagavond woon ik de afsluiting van het King Tide Festival bij. Eén van de ministers heeft het in zijn speech over de tsunami waarschuwing. ‘Iedereen hier was bang', zegt hij. ‘Maar deze angst duurde slechts enkele uren. Wij Tuvaluanen hebben continu te leven met een onzekere toekomst voor ons eiland. Buitenlanders die nu in Tuvalu zijn, hebben voor enkele uren de angst kunnen ervaren die wij Tuvaluanen elke dag ervaren'.

Volgende keer weer een leuk bericht!

Liefs!

Een palangi met een sulu, een fo en een puletasi

Zoals jullie kunnen lezen boek ik al aardig wat vooruitgang met mijn Tuvaluaans! Ik probeer echt iets op te pikken van de taal hier, maar van de meeste woorden valt geen chocola te maken. Behalve van de woorden die uit het Engels zijn gejat, zoals lepel (sepuna), vork (foka) en mes (naifi). Maar de meeste woorden zijn gigantisch lang dus dat maakt het er niet gemakkelijker op.

Het wonen bij mijn gastfamilie bevalt prima. Gelukkig ben ik kamperen gewend, want echt luxe is het, zoals in de meeste huizen hier, niet echt te noemen. Het huis zelf lijkt op een veredeldehut die ik vroeger als kind maakte. De woonkamer is behoorlijk groot, maar dat lijkt misschien zo omdat er geen meubels in staan. Op de grond liggen rieten matten waar we op zitten (en waar de halve familie op slaapt) en verder staan er twee plastic stoelen, een tafel en een tv. Er zijn drie slaapkamers: één voor Herena en haar man Tui, die drie kinderen hebben: Taupule van 11 (die is geadopteerd maar dat weet ze nog niet), Teleke Junior van 4 en de kleine Susana van drie maanden. De andere slaapkamer is voor de lichamelijk gehandicapte, ongetrouwde zus van Tui, Foliki, die is 24. De ouders van Tui en Foliki heten Mili en Teleke, en hebben een kleinzoon geadopteerd, Josu van 8, die ook bij ons woont. Verder woont er nog een neef van Teleke, Vakapulia die 24 is. En gister is er nog een soort van nichtje van 17 bij komen wonen die in Tuvalu gaat studeren, Ena. Full house dus! Maar wel heel gezellig. Er is trouwens wel een soort van badkamer, met een toilet (hebben ook niet alle huizen) en een (uiteraard koude) douche. Maar die badkamer stínkt! Ik geloof niet dat ie regelmatig wordt schoongemaakt...maar goed neus dicht en douchen maar. Herena heeft echt geprobeerd iets leuks te maken van mijn kamer, heel lief. Ze heeft een klamboe opgehangen (maar ondanks dat hebben Taupule en haar vriendinnetjes meer dan honderd muggenbulten op mijn armen en benen weten te tellen) en ze heeft een sulu (wikkelrok) aan de muur gehangen waar ik mijn foto's op kan prikken. Tekula kwam van de week ook haar spiegel brengen, die ik mag lenen en gister hebben Herena en ik bij een of andere oom een ventilator opgehaald, dus het is nu lekker koel 's nachts.

Wat ik nog niet heb verteld, is dat de familie Jehova's Getuige is. En omdat ik nu ook bij de familie hoor, wordt van mij verwacht dat ik net als de familie twee keer per week naar de kerk ga en mee doe met de Bijbelstudie die ze één keer per week thuis houden. Ik dacht nog onder die Bijbelstudie uit te komen omdat alle bijbels hier in het Tuvaluaans zijn, maar Vakapulia had nog ergens een Engels bijbel liggen....En donderdagavond ben ik voor het eerst mee geweest naar de dienst. Ik had natuurlijk geen passende kleding bij me, dus heeft Herena een puletasi (traditionele Tuvaluaanse jurk) voor me laten maken. Samen brachten we eenlap naar ‘de beste kledingmaakster van Funafuti', aldus Herena. De dame in kwestie bekeek me twee seconden, en gaf toen een knikje. Twee dagen later was mijn puletasi klaar en hij zit als gegoten! Hij is trouwens knaloranje, ik heb mijn WK uitfit dus al in the pocket ;) Ook heeft Taupule een fo, zo'n mooie bloemenkrans, voor me gemaakt. Ik kan nu door het leven als een echte Tuvaluaanse...

...Maar toch niet helemaal. Ik maak inmiddels behoorlijk onderdeel uit van de gemeenschap: ik speel volleybal in een lokaal team, woon bij een gastgezin, heb vrienden gemaakt, maak ceremonies mee en behoor tot de kerkgemeenschap van de Jehova's. Toch merk ik dat mensen mij soms een beetje argwanend aankijken (maar vervolgens wel vriendelijk glimlachen); ik blijf toch een vreemde palangi (blanke). Maar iedereen is heel aardig en open dus ik voel me wel geaccepteerd.

Ik zit nu trouwens in het regeringsgebouw, waar Ivy, mijn Taiwanese vriendin, me mee naartoe heeft genomen. We zitten nu allebei in een kantoortje te internetten. Ivy lijkt trouwens verdacht veel op Ushi, ik vraag me steeds af wanneer Wendy haar pruik nou eens af zet. Maar ze is wel heel lief: ze kwam me net een hele bak papaya (pow-pow in het Tuvaluaans...) brengen! Omdat hier bijna niet aan vers fruit en groente is te komen, krijgen Ivy en de andere Taiwanese vrijwilligsters elke week een pakketje toegestuurd met daarin groente en fruit van het Taiwanese seizoen! Ben ik best jaloers op. Maar echt belachelijk hoe ongezond hier gegeten wordt bij gebrek aan verse producten...Van de week heb ik een Taiwanees projectje hier bezocht, een groentetuin. Een Taiwanees heeft de leiding en lokale mensen wieden het onkruid. Elke week, op vrijdagochtend, worden de verbouwde producten verkocht op een soort markt. Die duurt van 7.00 tot 8.00, maar om 6.00 staan er al mensen in de rij en moeten er nummertjes getrokken worden om de verkoop eerlijk te laten verlopen. Prima project, maar jammer dat er zo weinig land beschikbaar is, nu is er veel te weinig om iedereen van groente te voorzien.

Verder heb ik gister het leven van de hond van mijn gastgezin gered. Omdat hier teveel honden zijn, worden honden van wie de baas geen belasting heeft betaald, gevangen en afgemaakt. Teleke had nog niet betaald, waardoor één van de twee honden van de familie gevangen werd genomen. Herena ging snel op haar scooter naar Teleke om het te vertellen, maar Teleke zei dat hij geen geld had voor de belasting. Dat was nogal sneu, want de hond is van Josu. Toen bood ik aan mijn bijdrage van volgende week nu alvast te betalen, zodat Herena geld had voor de belasting. Wij op de scooter naar het politiebureau (jaja die is hier, even als een gevangenisje!) en toen werden we naar het town counsil, soort gemeentehuis, gestuurd. Daar snel snel snel het geld gegeven, bonnetje gekregen en snel snel snel op de scooter naar de plek waar de honden gevangen zaten. Superzielig (ook al ben ik niet echt een dierenvriend, zelfs ik vond het zielig!), ze zaten in een veel te kleine kooi in de brandende zon te wachten op hun dood. Wij snel het bonnetje aan de beul laten zien en we mochten Spot uit de kooi laten komen. Wij terug naar huis en natuurlijk niks laten merken aan Josu...

Nou lieverds, ik verveel me hier dus niet! Wil volgende week beginnen met de eerste interviews. Er zal dan ook een king tide festival zijn, met allerlei sportactiviteiten en culturele dingen. Prima beginpunt voor mijn onderzoek dus! Volgende keer meer over mijn onderzoek....

Ik denk aan jullie!

Liefs!

Een ultieme antropologische ervaring

Lieve allemaal,

Ten eerste: dank jullie wel voor alle reacties! Heel leuk om te lezen, ik hoor graag hoe het met jullie gaat daar aan de andere kant van de wereld!

In de vier dagen dat ik hier ben, heb ik al ontzettend veel meegemaakt! Vrijdag nam Tekula me mee naar een ceremonie van haar gemeenschap. We vierden dat het zestig jaar geleden was dat er een basisschool geopend werd op het eiland dat de gemeenschap vertegenwoordigt. Iedereen was mooi aangekleed; de vrouwen een fleurige jurk en de meeste mannen droegen een roze sulu (wikkelrok) en een witte polo. Zowel de mannen als de vrouwen droegen een zelfgemaakte bloemenkrans om het hoofd (dat is trouwens niet alleen iets voor feestdagen, het is hier heel normaal om met een bloemenkrans om je hoofd rond te lopen, óók voor de mannen). We zaten in de gemeenschapshal, daar moet je je een soort betonnen verhoging bij voorstellen met een dak erop. Op de vloer lagen rieten matten en iedereen zat op de grond, zo'n honderd mensen. Eerst werd er door verschillende mannen gespeecht, dat was uiteraard in het Tuvaluaans dus ik kon er niets van verstaan. Maar blijkbaar was het heel grappig, want iedereen barstte regelmatig in lachen uit (dus dan lachte ik maar mee!). Daarna werd er gegeten, iedereen had iets meegenomen. Tekula had snel fish en chips voor me gekocht, heel lief en haar zus had een soort cake en gebakken eieren meegenomen.

Het eten is hier trouwens simpel, maar lekker. Altijd rijst met of vlees of vis. Weinig groente en fruit helaas, ik snak naar een appel! Maar groente en fruit ben ik in de ‘supermarkt' hier nog niet tegengekomen. Gister hoorde ik dat er iets van een soort markt moet zijn waar groente wordt verkocht, dus die moet ik maar eens gaan opzoeken.

Na het eten begon de ceremonie. Iedereen schoof op naar het midden, zodat we met z'n allen heel dicht bij elkaar zaten. Er liepen mensen rond met flesjes parfum (allemaal verschillende soorten, héél zoet!) om iedereen wat op te sprayen. Ik denk dat het naar bloemen moest ruiken, maar al die zoete meuk door elkaar was niet heel prettig... Aan beide kanten van de hal kwam een groep dansers binnen, mannen en vrouwen. De mannen droegen een korte broek met daarover een rieten rok en hun ontblote bovenlijven hadden zet versierd met takken groen. De vrouwen droegen een rok met stroken en een fleurige bloes. Uiteraard hadden ook alle dansers een bloemenkrans om het hoofd. Iedereen begon te zingen en de twee groepen dansten omstebeurt. Het leek een Indiase dans, het had in elk geval niet misstaan in een Bollywood- film. Het was supermooi om te zien en het lied wat gezongen werd, was ook heel mooi. Dé ultieme antropologische ervaring! Het was alleen een beetje jammer dat het bijna twee uur lang duurde, terwijl steeds hetzelfde lied herhaald werd en dezelfde dans gedaan werd. Terwijl de mensen hier rustig twee uur lang in de kleermakerszit zitten, zat ik mezelf steeds een andere houding aan te nemen om nog ietwat comfortabel de avond door te komen...

Verder heb ik vandaag mijn eerste volleybaltraining! Ik ben gevraagd in het team van de gemeenschap van de broer van de eigenaresse van de lodge waar ik verblijf (snap je het nog). Elke maandagmiddag wordt er getraind op een veldje naast de landingsbaan. Ik ben benieuwd! Volleybal is hier trouwens een serieuze zaak. Met touw is het veld uitgezet en een heuse scheids houdt de stand bij door met een stokje cijfers in het zand te tekenen. Bij gebrek aan een fluitje gebruiken ze een steen om tegen de paal waaraan het net hangt aan te slaan. Aan voet- en netfouten wordt niet gedaan. Een setgaat tot de 25punten, dan mag het winnende team blijven staan en komt er een nieuw team het veld in. Van een systeem is uiteraard geen sprake en duiken is niet prettig op een asfalt-veld. Verder is het behoorlijk winderig dus de bal waait alle kanten op. Speltechnisch valt er nog een hoop aan teverbeteren, maar kracht hebben Tuvaluanen wel!

En nog meer goed nieuws: ik heb een gastgezin gevonden! Het is bij de oudere zus van Tekula. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen van elf, vier en een half jaar (zóóóo lief!). Ze woont met haar man en schoonouders in een redelijk groot huis aan het begin van de hoofdweg, vijf minuutjes lopen bij de lodge vandaan. Gister ben ik even langs geweest en 's avonds heeft ze toestemming gevraagd aan haar schoonouders. Toen ik vanochtend weer langs ging, zei ze dat ik daar mag komen logeren! Het huis is, net als alle andere huizen hier, heel simpel. Er ligt geen vloerbedekking (gewoon beton) en het aantal meubels is minimaal. Alles is een beetje smoezelig, stoffig en vies, maar aangezien het leven zich hier vooral buiten afspeelt is dat niet erg. Ik heb in elk geval mijn eigen kamer, daar ben ik al heel blij mee! Ik weet alleen nog niet zeker of er wel een douche is, maar gelukkig is de zee vlakbij :) Ik draag financieel een beetje bij en heb ook aangeboden te helpen het huis schoon te maken, de helpen koken of op de kinderen te passen. Straks ga ik mijn spullen pakken en verhuis ik naar mijn nieuwe stek!

Sterkte met de sneeuw, gladheid en ijs en tot snel!

Tofa!

p.s:

Wist je dat...

- de meeste Tuvaluanen behoorlijk dik zijn?

- ik hoop dat ik niet heel dik terug kom?

- het eind van deze maand ‘king tide' is en het hele eiland onder water zal staan?

- er dan veel journalisten zullen zijn om hierover te berichten?

- de meeste bewoners zich helemaal niet druk maken over de stijging van het water?

- het eiland iets groter is dan ik had verwacht?

- er hier geen systeem is om afval te verwerken?

- ze dus alles maar aan het eind van het eiland dumpen?

- ik al tot tien kan tellen in het Tuvaluaans?

Talofa!

Talofa lieverds...

Je suis arrivée! Heb net mijn eerste nacht op het eiland achter de rug, en de eerste dag ging ongeveer zo:

's Ochtends landden we op Funafuti Airport, dat enkel bestaat uit de landingsbaan en een loketje waar je je paspoort moet laten zien. Toen de douane vroeg naar de reden van mijn verblijf, mompelde ik iets over vakantie en vrijwilligerswerk en mocht ik doorlopen (als je zegt dat je onderzoek komt doen, word je niet overal zomaar toegelaten). Terwijl het op Fiji nog stralend mooi weer was, zitten we hier nog in het natte seizoen. Het regende echt keihard, echt zo'n tropische regenbui met warme druppels terwijl het heel benauwd is. De aardige meneer naast wie ik in het vliegtuig zat, wees me waar de lodge is die ik had geboekt, dat was letterlijk twintig stappen lopen. Ik werd warm onthaald door een oud vrouwtje zonder tanden maar met hele mooie blauwe ogen en de eigenaresse, Penny, liet me mijn kamer zien. Op zich prima hoor, met airco en een eigen badkamer (met een douche maar waar bij staat geschreven: ‘on the tap is no water', ofwel er komt geen water uit de kraan) maar het is nogal een oud en muf krakkemikkig hokje. Ik hing snel alle foto's op die ik van jullie heb gekregen en nu is het al meer mijn eigen plekje! Toch wil ik hier zsm weg, want ik betaal 50 dollar per nacht,wat neerkomt op meer dan 30 euro. Dus dat word mijn eerste klus: zorgen dat ik een fijne, betaalbare plek vind voor de komende drie maanden!

Het nichtje van Penny, Tekula, werkt in de lodge. Ze is van mijn leeftijd en vindt het volgens mij wel leuk dat ik er ben want omdat er bijna geen gasten zijn, verveelt ze zich de hele dag maar een beetje. Ze heeft me een beetje rondgeleid en laten zien waar de belangrijkste dingen zijn: de bank, het regeringsgebouw, een supermarktje, de school, en de telecomwinkel waar ik meteen een simkaart heb gekocht. Mijn Tuvaluaanse nummer is 688900740 maar het is nog een beetje dubieus of ik daarop te bereiken ben (het lukte papa in elk geval niet).

Bij de lodge horen een barretje en een restaurantje, waar ik een heerlijke rijst-met-vis lunch bestelde. Twee Australische mannen zaten een biertje te drinken op het terras van de bar en we raakten in gesprek. Toen ik vertelde waar mijn onderzoek over ging, moesten ze een beetje lachen en ze vertelden dat een tijdje terug twee meiden voor tien maanden naar het eiland wilden komen om eenzelfde soort onderzoek uit te voeren (over de sociale consequenties van klimaatverandering), maar dat ze na vijf maanden weer terug zijn gegaan omdat ze erachter kwamen dat klimaatverandering en de stijging van het zeeniveau helemaal geen invloed heeft op het sociale leven hier. Tien jaar geleden werd het onderwerp ineens heel actueel en vanaf die tijd komen er steeds journalisten en wetenschappers naar het eiland om te berichten over klimaatverandering waardoor de bewoners bang gemaakt werden voor de toekomst. Maar nu is het tien jaar later en het eiland is er nog steeds, dus de bewoners laten zich niet meer gek maken en blijven hier gewoon wonen. Ook een van de Australische mannen, die hier al tien jaar komt, zegt dat hij geen verschil ziet met tien jaar geleden. Ook zegt hij dat koraal groeit, en aangezien het eiland van koraal is, zou het kunnen zijn dat het eiland net zo hard groeit met het zeeniveau, waardoor het dus nooit zal overstromen. Ik laat me echter ook niet gek maken en laat me niet afschrikken door dit soort verhalen. Al zou het zo zijn dat klimaatverandering het sociale leven hier niet beïnvloedt, dan nog is het zeker zo dat de lokale gemeenschap beïnvloed wordt door de komst van westerse journalisten en wetenschappers.

Toen ik vertelde dat ik op zoek was naar een goede plek om te wonen, vertelden de mannen dat er een huis is waar een groepje Taiwanese studenten woont, misschien zou daar een kamer vrij zijn. Ze gaven me een lift met hun gigantische wagen. Daar aangekomen ontmoette ik Ivy, een superlief Taiwanees meisje die hier voor twee jaar (!!) woont om vrijwilligerswerk te doen, iets met agricultuur. Helaas waren alle vier de kamers al bezet, maar ze liet me het huis zien en zei dat we misschien 's avonds iets leuks met elkaar kunnen doen. Ook zij verveelt zich nogal hier, het is natuurlijk maar een klein eilandje dus er is niet zoveel te doen.

Toen we hadden afgesproken elkaar de volgende dag weer te ontmoeten, liep ik weer terug naar de lodge. Onderweg zag ik dat er een volleybalwedstrijd bezig was, op de landingsbaan van het vliegveld! Dat was een grappig gezicht. Ik bleef even staan kijken en heb een potje meegespeeld. Acht eilanden van Tuvalu zijn bewoond, en hier op het ‘hoofdeiland' bestaan er acht gemeenschappen van de acht eilanden. Alle activiteiten worden gedaan met de eigen gemeenschap, dus met alle mensen afkomstig van hetzelfde eiland bij elkaar. Ook tijdens de volley- en voetbalwedstrijden wordt er gemeenschap tegen gemeenschap gespeeld.

Weer terug bij de lodge zaten twee andere gasten, een Australiër en een Fransman (ik ben de namen vergeten), op het terras. Ik had ze al even bij het vliegveld ontmoet. Ze zijn hier voor ruim twee weken om mee te werken aan een survey voor het statistische bureau hier op Tuvalu (maar wat dat precies inhoudt weet ik niet precies). Ook hun baas, een Tuvaluaanse man, zat erbij en beloofde me aan een vrouwelijke collega te vragen of ik misschien bij haar mag wonen, ze heeft al eerder gasten in huis gehad. Even later kwam er nog een Franse mevrouw bij zitten. Zij is de directrice van de organisatie Alofa Tuvalu, die zich inzet voor de ontwikkeling van het eiland op allerlei gebieden. Ze zijn een paar jaar geleden begonnen met de stichting om aandacht te vragen voor klimaatverandering. In tegenstelling tot wat de Australische mannen beweerden, zei zij dat er wel degelijk verschil is met tien jaar geleden en dat klimaatverandering zeker van invloed is op het sociale leven hier. Ze zei: als je de opgeleide mensen ernaar vraagt, zullen ze zeggen dat ze wel iets merken van de stijging van het zeeniveau. Superinteressant om al op dag 1 te merken dat er zo verschillend over wordt gedacht! Deze mevrouw is al vaker op Tuvalu geweest en kent de gemeenschap heel goed. Zij kan me veel vertellen over het leven hier, en gaat me binnenkort ook een film laten zien over Tuvalu die ze met de stichting hebben gemaakt.

Kortom, het was een indrukwekkende dag! Het is fijn dat ik al zoveel mensen heb ontmoet en dat de meesten zo bereidwillig zijn. Mijn verhaal is best lang geworden, maar toch nog even dit:

Wist je dat.....

- ik al drie Tuvaluanen heb ontmoet die in Nederland zijn geweest? Zeeman is hier een populair beroep en deze drie mannen zijn allemaal in de haven van Rotterdam geweest

- ik gisteravond toen ik in bed lag een briefje onder mijn deur geschoven kreeg van Ivy, waarop stond dat ze me graag wil helpen?

- Tekula me vanavond meeneemt naar een feest van haar gemeenschap, waar er zal worden gegeten, gedanst en gezongen?

- ik van Tekula een woordenboek Engels- Tuvaluaans en Tuvaluaans- Engels heb gekregen om te oefenen?

- er in de lodge (tegen een fiks bedrag weliswaar) wireless internet ter beschikking is en ik nu gewoon op mijn eigen laptopje zit te typen?

- ik het superleuk vind dat er zoveel berichtjes op de site worden geplaatst?

- ik nu ook ga proberen foto's te uploaden?

- ik veel aan jullie denk?

Tot gauw!

Bula!

... dat betekent zoveel als hallo/welkom/gezondheid hier op Fiji, het wordt de hele dag door geroepen. Dit is alweer mijn laatste dag op het eiland, morgen pak in het vliegtuig naar mijn eindbestemming Tuvalu! Het kost me zes dagen om er te komen, maar dat is eigenlijk wel fijn want zo kom ik langzaam maar zeker in het eiland-ritme.

Op het vliegveld in Abu-Dhabi ontmoette ik een Nederlandse meid die ook op weg was naar Sydney en hetzelfde hotel als ik had geboekt. Toen we aankwamen was het 's ochtends vroeg terwijl het voorons gevoel avond was. We besloten toch maar niet te gaan slapen en te wennen aan het nieuwe ritme. En omdat ik maar een dag in Sydney was, zijn we een beetje gaan rondlopen in de stad, door China-town, een botanische tuin toen stonden we ineens voor The Opera House! Het begon een beetje te regenen en omdat we best moe waren wilden we iets relaxts doen, dus we zijn naar Sealife geweest om daar - heel ontspannend- naar visjes te kijken! Supertip voor als je brak bent! 's Avonds in een pub gegeten en nog een drankje gedaan in de bar van het hostel, en toen ben ik heerlijk gaan slapen.

Volgende dag vloog ik naar Fiji. Ik kwam in het vliegtuig al meteen in tropische sferen, want er werd van de Honolulu muziek gedraaid, de stewardessen hadden een bloem in hun haar en de stewards droegen een Hawaii bloes! Op het vliegveld stonden drie mannen met een gitaar klaar om voor ons een welkomslied te zingen. Iedereen is heel aardig, zelfs de douane vroeg of ik een fijne reis had gehad en wenste me een prettig verblijf in Fiji. Nou mijn verblijf is tot nu toe zeker heel prettig! Het is zo'n fijn eiland en mijn hostel is perfect. Het is een soort schuur met golfplaten op het dak, maar de kamers zijn prima. Er zit een grote tuin bij met hangmatten die aan palmbomen hangen. Het strand is maar tien minuutjes lopen en een bus brengt je voor 70 cent naar het dorpje. Ik las eens dat Fiji een van de duurdere eilanden van de Pacific is, maar ik betaal minder dan zeven euro per nacht en krijg ook nog eens ontbijt en diner! Anja, je wens is uitgekomen: er zijn hier veel Duitsers! Gister met een Duiste mevrouw van 34 het dorpje ingeweest om een bikini voor haar te kopen. Na afloop nam de verkoper ons mee naar de winkel ernaast, waar de eigenaar ons een ' special ceremony' wilde aanbieden. We moesten onze schoenen (lees: slippers, het is hier 30C met een stralende zon!) uitdoen en op een rieten mat gaan zitten. Er stond een grote houten kom op de mat, waar de man cava in maakte. Hij deed wat poeder in een katoenen zakje en legde dit in de kom, en schonk er water overheen. Hij roerde met zijn handen tot het poeder was opgelost. We moesten drie keer in onze handen klappen en ' bula' roepen, voordat we een houten kommetje vulden en het leegdronken. Het smaakte heel vies, een beetje houtachtig. De man wilde ons er nog meer van geven, maar we bedankten vriendelijk en gingen er weer vandoor. Bij het hostel werd ons verteld dat als je er veel van drinkt,je er heel rustig van wordt. Maar het is hier normaal om het te drinken, zelfs kleine kinderen doen het, hetis een traditie van het eiland. Aan het eind van de dag zijn we een duik gaan nemen in de zee, heerlijk!

En morgen ga ik naar Tuvalu! Heb er heel veel zin in, ben ook erg benieuwd hoe het daar is. Het alleen reizen is trouwens helemaal niet vervelend, heb me tot nu toe geen moment eenzaam gevoeld...toch denk ik heel veel aan jullie hoor (arme stakkers in de sneeuw ;) )!

Dit verhaal heb ik heel snel moeten typen want er wachten allemaal ongeduldige backpackers tot de pc vrij is, er is er nl maar 1. Dus ik brei er maar een eind aan... en mijn volgende bericht komt vanaf Tuvalu!

Heel veel liefs en zonnestraaltjes vanuit de andere kant van de wereld!

Welcome to Etihad Airways

Lieverds!

Hier mijn eerste bericht, uit Abu Dhabi... ben een uurtje geleden geland en ben nu aan het wachten op mijn vliegtuig naar Sydney. Toch handig, dat free wireless internet op vliegvelden! Heb net alle cadeautjes en brieven opengemaakt die ik van jullie heb gekregen... superlief, ben heel blij met alle foto's en boekjes, dank jullie wel!

Het afscheid in Brussel was even moeilijk, maar eenmaal in het vliegtuig ging het weer prima. Ik zat naast een vrolijke Belg die ook alleen op reis was dus we hebben lekker gebabbeld. Die zes uur vlogen eigenlijk zo om.Ik vloog met een Arabische vliegmaatschappij en de stewardessenzagen er grappig uit: ze hadden een sjaaltjeom en die aan één kant onder hunhoedje gestopt, zodat het leek of ze aan één kant een hoofddoekje ophadden!

Tot gauw!

Liefs!

Welkom!

Welkom op mijn reislog!

Over iets minder dan twee weken is het zover...op 5 februaribegintmijn reis naar Tuvalu, waar ik zes dagen later zal arriveren! De komende3,5 maanden kunnen jullievia deze site op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen die ik ga meemaken. Ik kan nog niets zeggen over internetmogelijkheden, maar ik zalproberen regelmatig verhalen en foto's te plaatsen. Op de kaart kun je mijn reisroute bekijken.Een klein beetje meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Liefs,

Marthe