Afgelopen vrijdag was het dan eindelijk zover: de finale van de volleybalcompetitie! Voor mijn teamgenoten een behoorlijke big deal, waarvoor uiteraard de juiste voorbereidingen voor moesten worden getroffen. Vlak voor de wedstrijd kwamen mijn teamgenoten en ik bijeen in de umu (rieten hut) van teamcaptain Puasina om de tactieken te bespreken, de opstelling te bediscussiëren, thee te drinken, elkaar succes te wensen en vooral veel te bidden. Van Joana kregen we allemaal een briefje met een bijbeltekst erop, die we ergens onder onze kleren moesten bewaren.

De wedstrijd was superspannend en heel Funafuti was uitgelopen om de finale te komen bekijken. Helaas waren de meeste supporters voor onze tegenstander, aangezien we tegen het team speelden dat uitkomt voor Funafuti. En wij spelen voor Nukulaelae, wat maar een klein eiland is dus ook weinig publiek heeft. Maar ondanks dat speelden we beter dan ooit! De eerste twee sets wonnen we dan ook makkelijk, maar in de derde set kwam Funafuti op dreef waardoor we die set verloren. In de vierde set waren we de zenuwen weer de baas en we wonnen de beslissende set! Ik had een soort uitbarsting van blijdschap verwacht bij de dames, en ikzelf was al bijna een vreugdedansje aan het maken en ‘we are the champions' aan het zingen, maar mijn team reageerde nogal ingetogen (de uitgelaten reactie zou later volgen, bleek later). We kwamen als team bij elkaar, maakten een cirkel, sloegen onze armen om elkaar heen en sloten onze ogen. Joana bedankte de Heer voor het winnen van de wedstrijd. Toen ze klaar was en ik mijn ogen opendeed, zag ik dat mijn hele team van blijdschap aan het huilen was.

Nadat we de finale van de mannen hadden gekeken, kregen we een beker en een envelop met 150 dollar (dat is ongeveer 100 euro). Nou, toen begon het feest pas echt. Het was inmiddels middernacht en ik had geen idee wat er ging gebeuren, ik wist alleen dat we onze overwinning zouden vieren. Ik besloot dus maar om net als de rest van mijn team in de jeep te stappen die voor ons klaar stond. Er werd keiharde muziek opgezet en we reden over het eiland. Terwijl mijn teamgenoten eerst nog in stilte van de overwinning aan het genieten waren, barstten ze nu in joelen uit. Er werd heel hard meegezongen met de muziek en vooral heel hard gegild. We stopten ergens om een zak (ja, een zak) wijn op te halen en terwijl de jeep ons over het eiland reed, moest iedereen omstebeurt een beker wijn drinken. Het is hier niet echt gebruikelijk dat dames alcohol drinken, en binnen no time waren alle teamleden dan ook laddertjezat. Uiteindelijk stopte de jeep bij één van de drie disco's in Funafuti.

Nu moet ik er even bij vertellen dat disco's hier niet leuk zijn. In de tweede week van mijn verblijf heb ik er één bezocht, om na een uur weer naar huis te gaan en besloten te hebben niet meer te gaan stappen in Tuvalu. Dat komt niet alleen door de slechte muziek en het feit dat het veel te warm is en het ook nog eens vreselijk stinkt, maar vooral door de dronken mannen. Als Tuvaluanen drinken, dan drinken ze totdat ze dronken zijn, en niet zomaar een beetje aangeschoten, maar echt door en door dronken. Echt, comazuipen is er niks bij (sterker nog, terwijl wij aan het feesten waren, heeft een 21-jarig meisje in dronken toestand zichzelf opgehangen, iets wat hier vaker schijnt voor te komen). Nou goed, die dronken toestanden zorgen ervoor dat de disco niet echt een veilige plek is, en al helemaal niet voor een blonde palangi die twee koppen boven iedereen uitsteekt.

Maar goed, ik had nu geen andere keuze dan met mijn team mee de disco in te gaan. Eenmaal binnen werd er meteen weer een nieuwe zak wijn besteld, plus nog wat andere flessen met alcoholische inhoud. Mijn teamgenoten begonnen uitgelaten te dansen (eigenlijk meer te springen) en dronken maar door, terwijl ik had besloten nuchter te blijven. Inmiddels vond ik het al lang niet leuk meer en ik wilde het liefst naar huis. Gelukkig ging de club om twee uur dicht en konden we met zn allen weer de jeep in. Behalve mijn team stapten nog wat andere meiden in, die ook wel zin hadden in een ritje. De jeep zat overvol en we lagen helemaal over elkaar heen. Twee meiden lagen over de rand te kotsen en inmiddels had ik een fikse hoofdpijn gekregen van al dat gegil. Ik dacht dat we eindelijk weer terug zouden rijden, maar in plaats daarvan reden we helemaal naar het noordelijkste puntje van het eiland, om daar weer om te draaien om naar het zuidelijkste punt te rijden. Toen we langs mijn huis reden, heb ik heel hard ‘stop!' geroepen, de jeep uitgesprongen en naar huis gegaan. Achteraf was ik daar heel blij om, want ik hoorde later dat mijn team die nacht niet is thuisgekomen en de hele nacht heeft zitten drinken.

Toen ik later wat meiden uit mijn team sprak, zeiden ze een geweldige avond gehad te hebben, maar dat ze zich ook wel schamen om hun drankgedrag (en God om vergeving hadden gevraagd).

Zondag ben ik naar de mangroven geweest! Bij het woord ‘mangroven' denk ik altijd aan Expeditie Robinson, waar mangroven een soort jungle in het water vormen en waar je doorheen kunt kruipen en hutten in kan bouwen. De mangroven op het eilandje Funafala zijn echter pas enkele jaren oud en zijn nog geen meter hoog. Maar het was wel een tof tripje! Helemaal omdat er zo'n twintig mensen op dit eilandje wonen en toen ik een praatje ging maken bleek dat ze zelfs hier wisten dat ik die palangi was die voor Nukulaelae speelt... De twintig mensen die hier wonen komen rond van vis en kokosnoten, en zo af en toe pakken ze de (roei) boot naar de hoofdstad Funafuti om inkopen te doen. Het is grote verschil met Funafuti is dat op Funafale geen verharde weg is, en dus ook geen brommers, het is er dus heerlijk stil!

Ik zou nu verder kunnen gaan met vertellen hoe mooi het eilandje wel niet is, dat de lagoon met zijn eilandjes een surrealistisch landschap vormt, dat we ook nog wat andere (onbewoonde) eilanden zijn gegaan, dat het water hier zo mooi blauw is en dat de zon nog steeds elke dag schijnt...

Maar dat doe ik niet. Door mijn verhalen en foto's lijkt het voor jullie denk ik alsof ik me hier in het paradijs bevind, en hoewel het er soms veel op lijkt, is er ook een keerzijde aan de medaille. De situatie op sommige plekken in Funafuti is soms schrijnend.

Tijdens de tweede wereldoorlog hebben de Amerikanen het vliegveld aangelegd. Daarvoor hadden ze zand nodig, wat ze op een willekeurige plek hebben uitgegraven met de gedachte dat het landschap zich wel weer zou herstellen. Maar dat is niet gebeurd. Het resultaat, ruim zestig jaar later, is diepe kuil met water erin. Vanwege ruimtegebrek op het eiland waren de Tuvaluanen gedwongen om hier hun huizen te bouwen. Omdat deze plek op een smal gedeelte van het eiland ligt, waait het hier bij storm ontzettend hard, waardoor er steeds afval en vuil in het water terecht komt. Het is vreselijk ongezond, maar mensen wonen en kinderen spelen tussen het afval.

Verder heb ik vorige week ervaren hoe afhankelijk Tuvalu is van de toevoer van producten door het schip wat één keer per maand komt om de bevolking te bevoorraden. De aardappels waren op, dus kon er geen friet gebakken worden. Dit klinkt misschien niet als een groot probleem, maar dat is het wel voor bijvoorbeeld mijn overbuurvrouw Mona, die een Fish&Chips kraampje aan huis heeft. Zolang er geen aardappels zijn, loopt zij haar inkomsten mis. Er was geen meel, dus geen brood. En ook de aangeleverde groenten en fruit waren op.

We zitten nu in het droge seizoen en het is natuurlijk fijn dat de zon zoveel schijnt, maar als het te lang niet regent, ontstaat er een tekort aan water. Elk huis heeft een tank (voorzien door de EU) die regenwater opvangt, maar wanneer het niet regent, raakt de tank natuurlijk leeg. Ik was vandaag dan ook erg blij met de regenbui omdat het de afgelopen vijf dagen niet had geregend. Tot nu toe hadden we nog water, maar we moesten al wel zuinig aan doen (dat betekent je kleren wassen in de zee en nauwelijks douchen).

Medische voorzieningen zijn bijzonder slecht. Vorige week is een jonge vrouw die aan de beademing in het ziekenhuis lag, overleden omdat het zuurstof op was.

Dus Tuvalu is misschien een paradijs, het is wel een paradijs met problemen...

Wisten jullie dat:

- er hier veel aan elkaar gefriemeld wordt?

- Tuvaluanen dit doen door elkaar te masseren, luizen uit elkaars haar te vissen of met een grassprietje over het rode gedeelte van elkaars ogen te strelen?

- je hier op straat constant nageroepen wordt: als je loopt ben je een sasale , als je de brommer bestuurt ben je een driva en als je achterop zit ben je een pasese ?

- mensen hier niet aan elkaar vragen: Hoe gaat het? maar: Waar ga je naartoe? ?

- mijn Tuvaluaanse naam Mattie is omdat Marthe hier uitgesproken wordt als mother, of nog erger, murder?

- je hier nooit enige vorm van intimiteit ziet; geen zoenende mensen (zelfs niet binnenshuis) en geen verliefde koppels die elkaars hand vasthouden?

- elk gezin zijn eigen varkens heeft, die geslacht, geroosterd en opgegeten worden bij een bijzondere gelegenheid?

- het meest romantische dat stelletjes ondernemen het samen voeren van de varkens is?

- Teleke mij negeert sinds de wedstrijd van afgelopen vrijdag, omdat hij uit Funafuti komt en mijn team Funafuti heeft verslagen?

- er nog twee feestavonden waren georganiseerd door de Nukulaelae gemeenschap om ons te bedanken?

- dit gelukkig zonder alcohol was, maar met lekker eten, drinken en dansen?

Alofa!