Hoi allemaal!

Ik vind het superleuk dat jullie nog steeds zoveel berichtjes achterlaten! Blijf dat vooral doen, dan blijf ik jullie updaten...Malosi betekent trouwens leuk!

Op dit moment zit ik in een leeg kantoor te typen. Hoewel het maandag is, is bijna niemand op zijn werk. Mensen mogen vandaag kiezen of ze gaan werken, of dat ze helpen het vliegveld schoon te maken en de meeste kiezen duidelijk voor het laatste. Iedereen is hier sinds een week al druk in de weer, want morgen krijgen we hoog bezoek: de Taiwanese president komt Tuvalu vereren met een bezoek van, jawel, drie uur. En daarom is de maniapa (feesthal) opnieuw geverfd, is het gras gemaaid, zijn er vlaggen en spandoeken opgehangen, is er druk geoefend met allerlei dansjes en liedjes en is iedereen heel nerveus! Het lijkt wel een beetje op de intocht van Sinterklaas. Morgenochtend komt ie om tien uur aan, niet per stoomboot (hoewel dat prima had gekund hier) maar per privéjet. Ik ben benieuwd, ga zeker zorgen dat ik erbij ben! Misschien deelt ie ook wel cadeautjes uit...

Verder heb ik mijn beste weekend tot nu toe hier meegemaakt! Vorige week zijn hier vier Braziliaanse journalisten aangekomen, die een tv-programma maken dat zoiets heet als ‘dit moet je thuis niet vertellen'. Echt een heel gaaf programma, ze reizen met z'n vieren de hele wereld over en bezoeken landen waar iets spannends of gevaarlijks gebeurt. Ze verblijven in de lodge en ik heb ze vrijdagavond daar ontmoet. Ze vertelden dat ze nu een aflevering maken over Tuvalu en ik zei dat ik bij een Tuvaluaanse familie woon en dat ze die waarschijnlijk wel konden filmen. Ik had het natuurlijk eerst even gecheckt, en Herena vond het helemaal prima. Dus zaterdagochtend haalde ik ze op bij de lodge en samen liepen we naar mijn gastgezin. Onderweg werd ik geïnterviewd over mijn onderzoek, en aangekomen bij ons huis stelden ze ook Herena allemaal vragen. Daarna heb ik ze rondgeleid door het huis. Inmiddels heb ik de filmpjes die ze van ons hebben gemaakt op mijn laptop staan, superleuk om terug te zien! 's Middags ben ik met de Japanse Haruna naar het noordelijke einde van het eiland gefietst (op Junior's fietsje) en hebben we daar een milkshake gedronken. Aan het einde van de weg is een bosje, en ik dacht altijd dat dat het einde van het eiland was. Maar je kunt dus door dat bosje heen lopen, en dan kom je op een supermooie plek. Toen wij er waren, was het laagtij en dan kun je zo naar het volgende eilandje lopen over de stenen. Maar als het hoogtij is, staat die hele plek onder water. Het is een beetje moeilijk te beschrijven maar ik zal er foto's van plaatsen! 's Avonds had ik een volleybalwedstrijd, maar toen ik naar het sportveld liep, begon het keihard te regenen en werd de wedstrijd verplaatst naar later op de avond. Dus ik weer terug naar huis, gegeten, en een paar uur later me weer omgekleed en weer teruggelopen. Maar twee minuten voordat de wedstrijd begon, regende het weer! Nu is het uitgesteld tot woensdag. Het gaat trouwens erg goed met ons team, als we de komende wedstrijd winnen, staan we in de halve finale!

Maarrr het hoogtepunt van het weekend was de zondag (en dat was niet alleen omdat ik de kerkdienst kon skippen)! De Brazilianen en een groepje Japanners hadden twee bootjes geregeld om naar een onbewoond eiland in de lagune te gaan. Aangezien er acht mensen in een boot passen en in beide bootjes maar zeven mensen zaten, vonden Haruna en ik dat we ook wel mee konden. De schippers vonden het prima en om negen uur 's ochtends verzamelden we ons bij de werf, gewapend met een koelbox vol bier, onze bikini's en heel veel zonnebrand! Het eiland wat we als eerst bezochten, kun je zien liggen vanaf Funafuti. Na ongeveer een halfuurtje varen in helderblauw water, kwamen we aan bij de mooiste plek waar ik ooit ben geweest... Het eiland is redelijk klein, als je eromheen loopt kost het ongeveer veertig minuten. Het heeft een supermooi wit strand en in het midden is een bosje met palmbomen, precies zoals je je een onbewoond eiland voorstelt! We hebben heerlijk gezwommen en gesnorkeld, en ik heb voor het eerst koraal gezien en heel veel mooie gekeurde tropische vissen. Maar ook op dit eiland zijn de gevolgen van klimaatverandering duidelijk merkbaar. Semese, één van de schippers, komt hier al jaren en hij vertelde dat het eiland eerst veel groter was, maar dat het door de erosie steeds meer krimpt. Wat ook erg bizar was, waren palmbomen die onder water op het koraal lagen. Die stonden dus eerst op het eilandje, maar door de stijging van het zeewater weken de wortels los, komen ze heel wankel te staan en vallen ze uiteindelijk om in de zee. Echt superzonde als je je bedenkt dat zulke mooie plaatsten op de wereld aan het verdwijnen zijn... Semese ging met de boot verder het water op om te vissen. Een paar uur later kwam hij terug met een flinke vangst en ondertussen had de andere schipper, Eti, een kampvuur gemaakt zodat we de vis konden roosteren. We hadden kokosnoten verzameld zodat we kokosmelk konden drinken. Ecotoerisme is zo gek nog niet...Na een paar uur gesnorkeld en geluierd te hebben, bezochten we een tweede eilandje. Op dit eilandje is de mariniersschool en er wonen alleen maar schippers in opleiding (ongeveer 50) en docenten (ongeveer 15). De schippers zien er trouwens heel grappig uit, met zo'n ouderwets blauw- wit pakje. Verder was het eiland niet heel bijzonder, er staan vooral gebouwtjes waar lesgegeven wordt en waar de schippers wonen. Na een uurtje gingen we weer de boot en zijn we teruggegaan naar Funafuti. We gingen eerst allemaal naar huis om te douchen en daarna hebben we met z'n allen nog een biertje gedronken in de lodge. Een bijzondere samenstelling trouwens: Japanners, Taiwanezen, Brazilianen, Tuvaluanen en een Nederlandse!

Soms besef ik me dat ik op een heel bijzondere plek ben, dan probeer ik me voor te stellen hoe klein Tuvalu ook alweer is op de kaart en hoe groot de oceaan is die eromheen ligt. Maar het blijft moeilijk om dat voor me te zien! En het is al helemaal raar dat ik op een onbewoond eiland ben geweest met mensen uit zoveel verschillende landen, een eilandje nog wel waar bijna nooit iemand komt....

Ondanks mijn gesmeer en pogingen om in de schaduw te blijven, ben ik echt onwijs verbrand... mijn gezicht is zelfs helemaal opgezwollen! Ik probeer nu maar niet in de zon te komen (wat best moeilijk is hier, en regenseizoen is nu echt voorbij en het is 35+ graden).

Met zo'n goed weekend kan ik er weer flink tegenaan! Ik heb net een lijstje gemaakt van mensen die ik deze week nog wil interviewen en kwam uit op zo'n tien mensen. Genoeg te doen dus!

Hoewel ik me hier prima vermaak en genoeg afleiding heb, denk ik ook veel aan thuis en ben stiekem de dagen ook een beetje aan het aftellen. Nog drie dagen en ik zit alweer op de helft van mijn verblijf in Tuvalu. En dan is het nog zeven weken voordat ik thuis ben, de tijd vliegt...

Lieverds, hou jullie taai in Nederland, geniet van de lente en tot gauw!

Alofa!