Het is alweer een poos geleden dat ik iets op mn weblog heb gezet, dus tijd voor een nieuw bericht!

Dit berichtje typ ik vanuit het regeringsgebouw, alwaar ik mijn eigen bureau heb kunnen regelen. Dat betekent dat ik een plek heb waar ik enigszins rustig aan mijn onderzoek kan werken, én dat ik gratis internet heb! Helaas is het tijdelijk, want ik gebruik de werkplek van een collega van Ivy die op één van de ‘outer islands' zit. Niemand weet precies wanneer ze terugkomt, want ze moeten wachten op een boot die vanwege het slechte weer voorlopig niet zal varen....

Vandaag is het eindelijk weer een beetje zonnig, na twee weken hevige regen en wind. Het was zelfs zo erg dat het dak van de overburen wegwaaide (zie de foto). Mensen die erg dicht aan zee wonen, moesten tijdelijk ergens anders wonen. Sinds een week verblijft een complete familie bijvoorbeeld in de Kingdom Hall, de kerk van de Jehova's. Soms vond ik die storm wel een beetje griezelig, vooral als ik 's nachts in bed lag en de regen en wind hoorde. Omdat we een golfplaten dak hebben, maakt dat echt onwijs veel herrie en klinkt het alsof Tuvalu nu al vergaat.

Slapeloze nachten heb ik niet alleen vanwege storm, maar ook vanwege andere ongemakjes... Ten eerste is ons huis echt heel gehorig en vindt Foliki het fijn om met Tuvaluaanse hiphop in slaap te vallen. De beats dreunen tot diep in de nacht door het huis. Verder wordt er de hele nacht luid gesnurkt en is onze familie, die al uit dertien personen bestond, uitgebreid met een man uit Samoa die voor drie weken in Tuvalu is voor zijn werk en het nodig vindt elke nacht tekenfilms op zijn laptop te bekijken. Uiteraard zonder koptelefoon en uiteraard draait hij het volume lekker hoog. Maar hiermee kan ik allemaal nog leven (slapen). Vorige week gebeurde er echter iets waardoor ik nooit meer onbezorgd mijn Tuvaluaanse bedje in kan stappen... Dat er muizen in ons huis zitten, wist ik al langer want als ik in bed lig, kan ik ze over de balken zien lopen en ik hoor ze piepen. Op een nacht schrok ik wakker omdat ik dacht dat ik iets over mijn been voelde lopen, maar ik zag niks en besloot verder te slapen. Totdat ik tien minuten later iets harigs over mijn armen en een staartje over mijn gezicht voelde glijden (waarom hebben muizen eigenlijk een staart? Een kat kan er nog mooi heen en weer mee zwieren en er vliegen mee wegslaan, maar dat heb ik een muis nog nooit zien doen). Ik sprong uit mn bed, wat nog niet zo gemakkelijk ging aangezien de klamboe in de weg zat en deed het licht aan. Ja hoor, een muis in mijn bed! En wat nog het vervelendst was, hij zat vast in mijn klamboe dus het duurde een hele tijd voordat hij zijn weg naar buiten had gevonden. Ik bibberend weer terug mn bed in maar heb geen oog meer dichtgedaan die nacht... Nu heb ik mijn bed een stuk van de muur afgeschoven, want de muizen kruipen graag door gaatjes in de muur en gebruikten mijn bed om daar te komen. En mijn klamboe gebruik ik niet meer. Ik denk dat het helpt, want ik heb tot nu toe geen muizen meer in mn bed gehad.

Verder ben ik druk met mijn onderzoek. Het gaat echt goed, ik heb bijna elke dag wel een interview en ik ben druk bezig om ze allemaal uit te werken, wat echt een grote klus is. Ik vind het echt leuk om ermee bezig te zijn en bij mensen thuis te komen om ze te interviewen. Iedereen is heel behulpzaam en meestal weet degene die ik heb geïnterviewd nog wel iemand die bereid is mee te werken, dus zo wordt mijn netwerk steeds groter!

Vorige week is een Japans meisje, Haruna, hier aangekomen. Ze is een jaar jonger dan ik en werkt in een ‘kantoortje' (daar moet je je niet teveel bij voorstellen, het is een soort sta- caravan) tegenover ons huis. Ze is de ambassadrice van Tuvalu Overview, een Japanse NGO die zich inzet voor eco-toerisme, biodiversiteit en wereldwijde aandacht voor klimaatverandering. Eén van hun projecten is het planten van mangroven in de lagoon, om het land te beschermen en de effecten van klimaatverandering tegen te gaan. Elke maand bezoekt Haruna per boot verschillende eilandjes in de lagoon om te kijken hoe het met de mangroven gaat. Vanochtend vroeg ze of ik de volgende keer zin heb om mee te gaan, lijkt me echt heel gaaf! Deze eilandjes zijn ware paradijsjes: witte stranden, blauwe zee, palmbomen... De meeste eilandjes zijn onbewoond, maar op één ervan wonen wel mensen. Het lijkt me een superervaring om dit eilandje te bezoeken, helemaal omdat de populatie niet meer is dan... dertig (een soort Ardennerclub maar dan op n tropsich eiland ipv in het bos... misschien een ideetje voor volgend jaar guys?!).

Dus dit zou dan mijn eerste tripje worden! Dat wordt ook wel eens tijd, want (het klinkt misschien gek) soms is het wel een beetje saai hier. Er is nou eenmaal niet zoveel te doen. Wel raar om te bedenken dat de meeste Tuvaluanen nooit hun eiland verlaten en dus nooit andere delen van de wereld zien... Voor ons is het heel normaal om de auto, trein of vliegtuig te pakken en overal heen te reizen. Echter, het merendeel van alle mensen op aarde zal de plek waar hij geboren is, nooit verlaten! ‘What is your home island?' is een vraag die me regelmatig gesteld wordt. Als ik probeer uit te leggen dat mijn land geen eiland is, vinden de meeste Tuvaluanen dat maar lastig te begrijpen. Laatst vroeg een oude dame mij wat mijn route is op de terugweg. Ik legde haar uit dat ik met het vliegtuig naar Sydney zou gaan en uiteindelijk in België zou landen, waar mijn ouders me komen ophalen en dat we dan met de auto naar huis rijden. ‘Maar kun je daar de grens passeren met de auto?' vroeg ze verbaasd. Ik legde uit dat het gewoon een snelweg is en dat je dan een bordje ziet met Nederland erop en dat je dan de grens over bent. ‘Moet je dan een brug over?' vroeg ze, want ze kon zich gewoon niet voorstellen dat je van het ene land naar het andere kan reizen, zonder dat je daarbij water moet oversteken! Op zich ook niet zo raar, want de landen waar ze over horen zijn Tonga, Samoa, Fiji, Australië en Nieuw- Zeeland, allemaal eilanden dus!

De informatievoorziening is hier ook echt minimaal, áls mensen al een tv hebben, kunnen ze vaak alleen maar Fiji 1 en wat Aziatische zenders ontvangen (zoals in mijn gastgezin). Fiji 1 komt echter alleen met nationaal nieuws, wat een hoog Hart van Nederland- gehalte heeft. Er wordt elke dag bericht over een brand, een tiener die in elkaar is geslagen of over het nationale voetbalteam. Ook de Aziatische zenders sluiten niet echt aan bij de belevingswereld van de Tuvaluanen: laatst was er een documentaire op over een Japanse mevrouw die graag buiten slaapt als het vriest in een door haarzelf ontworpen slaapzak. Veel Tuvaluanen slapen elke dag buiten, niet in de vrieskou maar in de zwoelte en niet met een slaapzak maar met een klamboe!

Ook ben ik nog trouw aan het volleyballen. Doordeweeks is er elke dag training, maar dat vind ik iets teveel van het goede (en ik heb tenslotte ook nog andere verplichtingen als mijn kerkbezoekjes en de Bijbelstudies). De competitie is vorige week van start gegaan, en we hebben al drie wedstrijden gespeeld, waarvan twee gewonnen. De eerste wedstrijd was nogal hilarisch, want mijn teamgenootjes hadden mijn maat nogal verkeerd ingeschat en daardoor een véél te klein shirtje voor me geregeld. Ik snap niet hoe ze maatje xxs voor me hebben uitkiezen, aangezien ik veruit de langste van mijn team ben (maar ook veruit de slankste, misschien verklaart dat het). Gelukkig had ik er een hemdje onder maar het was toch niet heel prettig. Ohja de rest van de teamoutfit bestaat uit een knalgroen rokje (volleyballen in een rokje, wie verzint dat?) met een korte broek eronder. Het is trouwens steeds een verrassing wanneer de wedstrijd plaatsvindt. Aangezien we buiten spelen zijn we afhankelijk van het weer en kan er geen wedstrijdschema gemaakt worden. Laatst zat ik mijn zoveelste visje te verorberen tijdens het avondeten, toen er een meisje uit mn team binnenkwam. Dat ik NU moest meekomen, we hadden een wedstrijd! We speelden trouwens op het sportveld hier, best wel profi geregeld. Een betonnen vloer met echte lijnen en netten en felle lampen aan de zijkant omdat het al donker was toen we speelden. Helaas begon het tijdens de eerste set te regenen en heel hard te waaien, wat het spelen er niet echt gemakkelijker op maakte. En ook niet veiliger, want de vloer werd hartstikke glad dus we gleden omstebeurt uit. Vooral degenen die op blote voeten of slippers volleyen (niet iedereen heeft geld voor gympen) maakten veel uitglijders. Dit was echter geen reden om de wedstrijd te staken, we hebben hem uitgespeeld (en gewonnen).

Gister kwam ik in de supermarkt de man tegen die ervoor heeft gezorgd dat ik met dit team meespeel. Hij kwam naar me toe, en zei dat hij me wilde bedanken en dat hij heel gelukkig is dat ik met het team van zijn eiland (Nukulaelae) meespeel. Echt heel lief!

Nou zoals jullie kunnen lezen, vermaak ik me hier prima, hoewel het dus soms wel een beetje saai is. Een tijdje terug had ik bedacht dat ik wel vrijwilligerswerk wilde zoeken omdat ik daar op zich wel tijd voor heb en ik daardoor nieuwe mensen ontmoet, die ik kan interviewen. Maar nu heb ik het best druk met interviews en mijn onderzoek. Ik denk dat het deel uitmaken van een volleybalteam, de kerkgemeenschap, een gastgezin en elke dag het regeringsgebouw bezoeken wel genoeg is voor het vinden van informanten! Daarnaast hoort het luie leventje nou eenmaal bij een tropisch eiland. In Nederland ben ik gewend altijd ergens mee bezig te zijn, maar dat hoort hier niet. Ik pas me gewoon aan aan het Tuvaluaanse ritme!

Alofa (=liefs)!

p.s. 1 volgende keer ook foto's van mijn volleybalteam in outfit en mijn puletasi!

p.s. 2: ik ben beroemd inTaiwan! (zoek me in de tekst én in de foto's...) check

http://e-info.org.tw/node/52483