Ik heb het idee dat ik op de meest ideale antropologische onderzoekslocatie ben: het eiland is klein, contact maken met de lokale bevolking gaat heel gemakkelijk, mensen zijn bereid om mee te werken aan mijn interviews en er wordt veel gesproken over het onderwerp van mijn onderzoek. Er is hier een Franse organisatie actief, Alofa Tuvalu (betekent: houden van Tuvalu) die zich inzet mensen bewust te maken van klimaatverandering en de onzekere toekomst van het eiland. Alofa Tuvalu organiseerde vorige week voor de allereerste keer het King Tide Festival, hier in Funafuti. Dus ook wat dat betreft viel ik met mijn neus in de boter! Het festival werd gehouden om wereldwijde aandacht te vragen voor de situatie in Tuvalu (en andere landen die bedreigd worden door de gevolgen van klimaatverandering), en om erbij stil te staan dat niet alleen het land, maar een hele natie met een eigen taal en cultuur dreigt te verdwijnen. Het tijdstip van het festival was niet willekeurig, maar dit weekend zou het hoogtij zijn, de hoogste van het jaar. Zo konden de journalisten ook mooi wat shots maken van ondergelopen straten, was het idee. Achteraf bleek het tij dat weekend helemaal niet zo hoog te zijn, sterker nog: ik heb er helemaal niks van gezien of gemerkt!

Vorige week donderdagavond was de opening van het festival, op het terras van het (enige) hotel. Naast enkele ministers en their good wifes waren er redelijk wat journalisten aanwezig (ongeveer vijftien, dat is best veel voor zo'n klein eilandje), evenals de directrice en medewerkers van Alofa Tuvalu en wat Tuvaluanen die meewerkten aan het festival. Voor deze Vips waren er speciale plaatsen, Ivy en ik zaten met nog wat andere Taiwanesen aan een apart tafeltje. Eerst werd er door verschillende ministers gespeecht, daarna werd een buffet geopend en tijdens het eten voerden schoolkinderen een traditionele dans voor ons op.

De volgende dag waren er verschillende culturele en sportieve traditionele activiteiten georganiseerd. In de gemeenschapshal waren vrouwen bezig rieten matten te vlechten (en ook ik heb een poging gedaan), er was een kanorace in de zee en een kokosnootboomklimrace. Ik had het idee dat het hele festival de Tuvaluanen zelf weinig interesseerde, het was vooral de pers die op de activiteiten afkwam. Ik heb een beetje rondgevraagd naar wat de Tuvaluanen nou van het festival vonden, en de meesten vonden de activiteiten allemaal wel leuk, maar wisten niet dat het vanwege het Kingtide Festival was.

Later hoorde ik dat de sfeer een beetje bedrukt was omdat er die dag drie mensen op het eiland waren overleden. En dat kwam erg slecht uit, in het weekend van hoogtij... Het is hier de gewoonte overleden mensen te begraven. Dit gebeurt meestal redelijk snel, omdat er geen mortuarium is of koelsysteem om het lijk goed te houden. Familieleden die op andere eilanden wonen, kunnen vaak ook niet op tijd naar de overledene reizen om afscheid te nemen. Afgelopen weekend moesten de lijken echter sneller dan gewoonlijk begraven worden, vanwege het opkomende tij. Het is wel eens voorgekomen dat mensen bezig waren een overleden persoon te begraven, terwijl het water in razend tempo uit de grond naar boven kwam stijgen... zelfs de doden zijn in Tuvalu niet veilig.

Goed, dat was even een lugubere anekdote tussendoor.

's Avonds heb ik een kijkje genomen in de disco. Het is niet meer dan een soort schuur, waar het pikkedonker is. Alleen de dansvloer wordt verlicht met discolampen. De dj had zijn mp3 speler aangesloten aan een geluidsinstallatie, die verschrikkelijke herrie produceerde. Ohja er zijn hier trouwens zo'n twintig nummers onwijs populair, die je dan ook continu hoort, dag en nacht. En dus ook in de club (Lady Gaga, Chris Brown, Akon en nog wat lokale beroemdheden). Na een uurtje gedanst te hebben met mijn Tuvaluaanse vriendinnen, merkte ik dat de meeste mannen dronken begonnen te worden en wel zin hadden in een dansje met de enige palangi in de club. Dat vond ik een mooi moment om naar huis te gaan.

Die nacht werd ik ziek. Ik zal niet teveel in details treden, maar mijn maag was de volgende ochtend ongetwijfeld helemaal leeg. Het duurde een tijdje voordat ik weer een beetje op de been was, dus de rest van het King Tide festival heb ik helaas moeten missen.

Nu gaat het gelukkig weer beter. Gister heb ik weer een interview gehad, en vanmiddag heb ik er weer eentje. De afgelopen weken heb ik veel informele gesprekjes gehad met lokale bewoners over klimaatverandering. Het viel me op dat ze al heel snel zeggen dat ze niet in klimaatverandering geloven omdat in de bijbel staat dat god heeft beloofd dat er nooit meer een zondvloed zal komen. Daar houden ze zich heel erg aan vast. En meer willen ze er vaak niet over kwijt. Maar tijdens interviews, als je doorvraagt, blijkt dat mensen zich vaak wel zorgen maken over de onzekere situatie van Tuvalu. Het is voor mij dus de kunst om tijdens interviews verder te kijken dan het religieuze aspect.

Verder ontmoet ik hier interessante mensen die zich bezighouden met klimaatverandering. Zo is een mevrouw van een organisatie in Portugal zeer geïnteresseerd in mijn scriptie, heb ik een koppel ontmoet die voor de VN een informatieve film maakt over biodiversiteit op Tuvalu, en gaat een mevrouw die voor Greenpeace werkt mij in contact brengen met Greenpeace Nederland, omdat ik wellicht iets voor ze kan betekenen. Ook ben ik gefilmd door de Franse nationale televisie en een Nieuw Zeelandse tv crew...Tuvalu is in elk geval the place to be als het gaat om klimaatverandering!