Lieve allemaal,

Ten eerste: dank jullie wel voor alle reacties! Heel leuk om te lezen, ik hoor graag hoe het met jullie gaat daar aan de andere kant van de wereld!

In de vier dagen dat ik hier ben, heb ik al ontzettend veel meegemaakt! Vrijdag nam Tekula me mee naar een ceremonie van haar gemeenschap. We vierden dat het zestig jaar geleden was dat er een basisschool geopend werd op het eiland dat de gemeenschap vertegenwoordigt. Iedereen was mooi aangekleed; de vrouwen een fleurige jurk en de meeste mannen droegen een roze sulu (wikkelrok) en een witte polo. Zowel de mannen als de vrouwen droegen een zelfgemaakte bloemenkrans om het hoofd (dat is trouwens niet alleen iets voor feestdagen, het is hier heel normaal om met een bloemenkrans om je hoofd rond te lopen, óók voor de mannen). We zaten in de gemeenschapshal, daar moet je je een soort betonnen verhoging bij voorstellen met een dak erop. Op de vloer lagen rieten matten en iedereen zat op de grond, zo'n honderd mensen. Eerst werd er door verschillende mannen gespeecht, dat was uiteraard in het Tuvaluaans dus ik kon er niets van verstaan. Maar blijkbaar was het heel grappig, want iedereen barstte regelmatig in lachen uit (dus dan lachte ik maar mee!). Daarna werd er gegeten, iedereen had iets meegenomen. Tekula had snel fish en chips voor me gekocht, heel lief en haar zus had een soort cake en gebakken eieren meegenomen.

Het eten is hier trouwens simpel, maar lekker. Altijd rijst met of vlees of vis. Weinig groente en fruit helaas, ik snak naar een appel! Maar groente en fruit ben ik in de ‘supermarkt' hier nog niet tegengekomen. Gister hoorde ik dat er iets van een soort markt moet zijn waar groente wordt verkocht, dus die moet ik maar eens gaan opzoeken.

Na het eten begon de ceremonie. Iedereen schoof op naar het midden, zodat we met z'n allen heel dicht bij elkaar zaten. Er liepen mensen rond met flesjes parfum (allemaal verschillende soorten, héél zoet!) om iedereen wat op te sprayen. Ik denk dat het naar bloemen moest ruiken, maar al die zoete meuk door elkaar was niet heel prettig... Aan beide kanten van de hal kwam een groep dansers binnen, mannen en vrouwen. De mannen droegen een korte broek met daarover een rieten rok en hun ontblote bovenlijven hadden zet versierd met takken groen. De vrouwen droegen een rok met stroken en een fleurige bloes. Uiteraard hadden ook alle dansers een bloemenkrans om het hoofd. Iedereen begon te zingen en de twee groepen dansten omstebeurt. Het leek een Indiase dans, het had in elk geval niet misstaan in een Bollywood- film. Het was supermooi om te zien en het lied wat gezongen werd, was ook heel mooi. Dé ultieme antropologische ervaring! Het was alleen een beetje jammer dat het bijna twee uur lang duurde, terwijl steeds hetzelfde lied herhaald werd en dezelfde dans gedaan werd. Terwijl de mensen hier rustig twee uur lang in de kleermakerszit zitten, zat ik mezelf steeds een andere houding aan te nemen om nog ietwat comfortabel de avond door te komen...

Verder heb ik vandaag mijn eerste volleybaltraining! Ik ben gevraagd in het team van de gemeenschap van de broer van de eigenaresse van de lodge waar ik verblijf (snap je het nog). Elke maandagmiddag wordt er getraind op een veldje naast de landingsbaan. Ik ben benieuwd! Volleybal is hier trouwens een serieuze zaak. Met touw is het veld uitgezet en een heuse scheids houdt de stand bij door met een stokje cijfers in het zand te tekenen. Bij gebrek aan een fluitje gebruiken ze een steen om tegen de paal waaraan het net hangt aan te slaan. Aan voet- en netfouten wordt niet gedaan. Een setgaat tot de 25punten, dan mag het winnende team blijven staan en komt er een nieuw team het veld in. Van een systeem is uiteraard geen sprake en duiken is niet prettig op een asfalt-veld. Verder is het behoorlijk winderig dus de bal waait alle kanten op. Speltechnisch valt er nog een hoop aan teverbeteren, maar kracht hebben Tuvaluanen wel!

En nog meer goed nieuws: ik heb een gastgezin gevonden! Het is bij de oudere zus van Tekula. Ze is getrouwd en heeft drie kinderen van elf, vier en een half jaar (zóóóo lief!). Ze woont met haar man en schoonouders in een redelijk groot huis aan het begin van de hoofdweg, vijf minuutjes lopen bij de lodge vandaan. Gister ben ik even langs geweest en 's avonds heeft ze toestemming gevraagd aan haar schoonouders. Toen ik vanochtend weer langs ging, zei ze dat ik daar mag komen logeren! Het huis is, net als alle andere huizen hier, heel simpel. Er ligt geen vloerbedekking (gewoon beton) en het aantal meubels is minimaal. Alles is een beetje smoezelig, stoffig en vies, maar aangezien het leven zich hier vooral buiten afspeelt is dat niet erg. Ik heb in elk geval mijn eigen kamer, daar ben ik al heel blij mee! Ik weet alleen nog niet zeker of er wel een douche is, maar gelukkig is de zee vlakbij :) Ik draag financieel een beetje bij en heb ook aangeboden te helpen het huis schoon te maken, de helpen koken of op de kinderen te passen. Straks ga ik mijn spullen pakken en verhuis ik naar mijn nieuwe stek!

Sterkte met de sneeuw, gladheid en ijs en tot snel!

Tofa!

p.s:

Wist je dat...

- de meeste Tuvaluanen behoorlijk dik zijn?

- ik hoop dat ik niet heel dik terug kom?

- het eind van deze maand ‘king tide' is en het hele eiland onder water zal staan?

- er dan veel journalisten zullen zijn om hierover te berichten?

- de meeste bewoners zich helemaal niet druk maken over de stijging van het water?

- het eiland iets groter is dan ik had verwacht?

- er hier geen systeem is om afval te verwerken?

- ze dus alles maar aan het eind van het eiland dumpen?

- ik al tot tien kan tellen in het Tuvaluaans?