Talofa lieverds...

Je suis arrivée! Heb net mijn eerste nacht op het eiland achter de rug, en de eerste dag ging ongeveer zo:

's Ochtends landden we op Funafuti Airport, dat enkel bestaat uit de landingsbaan en een loketje waar je je paspoort moet laten zien. Toen de douane vroeg naar de reden van mijn verblijf, mompelde ik iets over vakantie en vrijwilligerswerk en mocht ik doorlopen (als je zegt dat je onderzoek komt doen, word je niet overal zomaar toegelaten). Terwijl het op Fiji nog stralend mooi weer was, zitten we hier nog in het natte seizoen. Het regende echt keihard, echt zo'n tropische regenbui met warme druppels terwijl het heel benauwd is. De aardige meneer naast wie ik in het vliegtuig zat, wees me waar de lodge is die ik had geboekt, dat was letterlijk twintig stappen lopen. Ik werd warm onthaald door een oud vrouwtje zonder tanden maar met hele mooie blauwe ogen en de eigenaresse, Penny, liet me mijn kamer zien. Op zich prima hoor, met airco en een eigen badkamer (met een douche maar waar bij staat geschreven: ‘on the tap is no water', ofwel er komt geen water uit de kraan) maar het is nogal een oud en muf krakkemikkig hokje. Ik hing snel alle foto's op die ik van jullie heb gekregen en nu is het al meer mijn eigen plekje! Toch wil ik hier zsm weg, want ik betaal 50 dollar per nacht,wat neerkomt op meer dan 30 euro. Dus dat word mijn eerste klus: zorgen dat ik een fijne, betaalbare plek vind voor de komende drie maanden!

Het nichtje van Penny, Tekula, werkt in de lodge. Ze is van mijn leeftijd en vindt het volgens mij wel leuk dat ik er ben want omdat er bijna geen gasten zijn, verveelt ze zich de hele dag maar een beetje. Ze heeft me een beetje rondgeleid en laten zien waar de belangrijkste dingen zijn: de bank, het regeringsgebouw, een supermarktje, de school, en de telecomwinkel waar ik meteen een simkaart heb gekocht. Mijn Tuvaluaanse nummer is 688900740 maar het is nog een beetje dubieus of ik daarop te bereiken ben (het lukte papa in elk geval niet).

Bij de lodge horen een barretje en een restaurantje, waar ik een heerlijke rijst-met-vis lunch bestelde. Twee Australische mannen zaten een biertje te drinken op het terras van de bar en we raakten in gesprek. Toen ik vertelde waar mijn onderzoek over ging, moesten ze een beetje lachen en ze vertelden dat een tijdje terug twee meiden voor tien maanden naar het eiland wilden komen om eenzelfde soort onderzoek uit te voeren (over de sociale consequenties van klimaatverandering), maar dat ze na vijf maanden weer terug zijn gegaan omdat ze erachter kwamen dat klimaatverandering en de stijging van het zeeniveau helemaal geen invloed heeft op het sociale leven hier. Tien jaar geleden werd het onderwerp ineens heel actueel en vanaf die tijd komen er steeds journalisten en wetenschappers naar het eiland om te berichten over klimaatverandering waardoor de bewoners bang gemaakt werden voor de toekomst. Maar nu is het tien jaar later en het eiland is er nog steeds, dus de bewoners laten zich niet meer gek maken en blijven hier gewoon wonen. Ook een van de Australische mannen, die hier al tien jaar komt, zegt dat hij geen verschil ziet met tien jaar geleden. Ook zegt hij dat koraal groeit, en aangezien het eiland van koraal is, zou het kunnen zijn dat het eiland net zo hard groeit met het zeeniveau, waardoor het dus nooit zal overstromen. Ik laat me echter ook niet gek maken en laat me niet afschrikken door dit soort verhalen. Al zou het zo zijn dat klimaatverandering het sociale leven hier niet beïnvloedt, dan nog is het zeker zo dat de lokale gemeenschap beïnvloed wordt door de komst van westerse journalisten en wetenschappers.

Toen ik vertelde dat ik op zoek was naar een goede plek om te wonen, vertelden de mannen dat er een huis is waar een groepje Taiwanese studenten woont, misschien zou daar een kamer vrij zijn. Ze gaven me een lift met hun gigantische wagen. Daar aangekomen ontmoette ik Ivy, een superlief Taiwanees meisje die hier voor twee jaar (!!) woont om vrijwilligerswerk te doen, iets met agricultuur. Helaas waren alle vier de kamers al bezet, maar ze liet me het huis zien en zei dat we misschien 's avonds iets leuks met elkaar kunnen doen. Ook zij verveelt zich nogal hier, het is natuurlijk maar een klein eilandje dus er is niet zoveel te doen.

Toen we hadden afgesproken elkaar de volgende dag weer te ontmoeten, liep ik weer terug naar de lodge. Onderweg zag ik dat er een volleybalwedstrijd bezig was, op de landingsbaan van het vliegveld! Dat was een grappig gezicht. Ik bleef even staan kijken en heb een potje meegespeeld. Acht eilanden van Tuvalu zijn bewoond, en hier op het ‘hoofdeiland' bestaan er acht gemeenschappen van de acht eilanden. Alle activiteiten worden gedaan met de eigen gemeenschap, dus met alle mensen afkomstig van hetzelfde eiland bij elkaar. Ook tijdens de volley- en voetbalwedstrijden wordt er gemeenschap tegen gemeenschap gespeeld.

Weer terug bij de lodge zaten twee andere gasten, een Australiër en een Fransman (ik ben de namen vergeten), op het terras. Ik had ze al even bij het vliegveld ontmoet. Ze zijn hier voor ruim twee weken om mee te werken aan een survey voor het statistische bureau hier op Tuvalu (maar wat dat precies inhoudt weet ik niet precies). Ook hun baas, een Tuvaluaanse man, zat erbij en beloofde me aan een vrouwelijke collega te vragen of ik misschien bij haar mag wonen, ze heeft al eerder gasten in huis gehad. Even later kwam er nog een Franse mevrouw bij zitten. Zij is de directrice van de organisatie Alofa Tuvalu, die zich inzet voor de ontwikkeling van het eiland op allerlei gebieden. Ze zijn een paar jaar geleden begonnen met de stichting om aandacht te vragen voor klimaatverandering. In tegenstelling tot wat de Australische mannen beweerden, zei zij dat er wel degelijk verschil is met tien jaar geleden en dat klimaatverandering zeker van invloed is op het sociale leven hier. Ze zei: als je de opgeleide mensen ernaar vraagt, zullen ze zeggen dat ze wel iets merken van de stijging van het zeeniveau. Superinteressant om al op dag 1 te merken dat er zo verschillend over wordt gedacht! Deze mevrouw is al vaker op Tuvalu geweest en kent de gemeenschap heel goed. Zij kan me veel vertellen over het leven hier, en gaat me binnenkort ook een film laten zien over Tuvalu die ze met de stichting hebben gemaakt.

Kortom, het was een indrukwekkende dag! Het is fijn dat ik al zoveel mensen heb ontmoet en dat de meesten zo bereidwillig zijn. Mijn verhaal is best lang geworden, maar toch nog even dit:

Wist je dat.....

- ik al drie Tuvaluanen heb ontmoet die in Nederland zijn geweest? Zeeman is hier een populair beroep en deze drie mannen zijn allemaal in de haven van Rotterdam geweest

- ik gisteravond toen ik in bed lag een briefje onder mijn deur geschoven kreeg van Ivy, waarop stond dat ze me graag wil helpen?

- Tekula me vanavond meeneemt naar een feest van haar gemeenschap, waar er zal worden gegeten, gedanst en gezongen?

- ik van Tekula een woordenboek Engels- Tuvaluaans en Tuvaluaans- Engels heb gekregen om te oefenen?

- er in de lodge (tegen een fiks bedrag weliswaar) wireless internet ter beschikking is en ik nu gewoon op mijn eigen laptopje zit te typen?

- ik het superleuk vind dat er zoveel berichtjes op de site worden geplaatst?

- ik nu ook ga proberen foto's te uploaden?

- ik veel aan jullie denk?

Tot gauw!