Ojawee! Dat is echt mijn favoriete Tuvaluaanse uitspraak. Je zegt het als je verbaasd, of eigenlijk meer verrukt bent over iets. En ‘tapa' ga ik zeker introduceren als ik terug ben in Nederland, het is een soort beschaafd vloekwoord (zoiets als ‘shit'). Tuvaluanen zeggen het met een lange a: tapaaaa, ik vind het een goed woord.

Maar goed, toen ik hier afgelopen donderdag een heuse Fries ontmoette, zei ik: ojawee. Een Fries! In Tuvalu! Ik was met Haruna en een groep van zo'n twintig Japanners aan het eten in iets wat als een Chinees restaurant moet doorgaan (het eten verschilt niet veel van de Tuvaluaanse gerechten), toen er een verdacht blanke man binnenkwam. Verbrand door de zon, een hoedje om zijn kale hoofd te bedekken en een afritsbroek met sandalen. Het kon bijna niet missen. En ja hoor, toen ik hem vroeg waar hij vandaan kwam, antwoordde hij: Ai em from te Netterlends, en joe? Ik zei: ik ook! En vroeg hem of hij aan wilde schuiven. Hij bleek Edwin te heten, veertig en vrijgezel te zijn en al tientallen jaren voor de gemeente te werken. Vorig jaar besloot hij dat hij meer van de wereld wilde zien dus hij zegde zijn baan op (een nogal dappere beslissing) en plande een reis. Toen hij terug was, had hij het reisvirus te pakken en plande zijn volgende trip. En zo leeft hij nu al een paar maanden; een paar weken reizen, een paar weken thuis om de volgende reis te plannen en dan weer op pad. Het is een vriendelijke, ietwat onhandige man die duidelijk voor het eerst zulke verre reizen maakt en zich dan ook op een kinderlijke manier kan verbazen over dingen. Toen er een soort van krab werd geserveerd, sprak hij de legendarische woorden: ‘oh, dit is me iets te exotisch hoor, dit eet ik niet', om zich vervolgens op de kip te storten. En toen er een albino mevrouw op een scooter langs kwam rijden, wees hij haar na en riep verrukt uit: ‘hee, nog een buitenlander!' Toen ik hem vertelde dat dat een albino is, en dat er meerdere albino's in Tuvalu wonen, keek hij me vol ongeloof aan.

Een tweede ojawee- moment kwam de volgende dag, toen ik een gezin ontmoette die in de lodge verblijft. Het gezin woont nu in Fiji, maar heeft zo'n beetje in alle werelddelen gewoond vanwege het werk van de man, die voor de WHO werkt. Hij is geboren in Nederland en heeft gestudeerd in...Utrecht! Het is nogal een gecompliceerde familie, de vrouw is half Duits, half Surinaams en ze spreken afwisselend Nederlands en Engels met elkaar. Dat kwam mij prima uit, want op de een of andere manier had ik grote moeite om naar het Nederlands om te schakelen. Elke zin die ik in het Nederlands begon, eindigde in het Engels (Ik verblijf in een gastfamily). Op zich niet zo raar, want behalve dat ene uurtje skype per week praat ik hier natuurlijk nooit Dutch! En nu zat ik opeens met vijf Nederlands sprekende mensen te kletsen!

Haruna en ik hebben er ondertussen een sport van gemaakt om in de gaten te houden wanneer er weer een bootje richting Tepuka, het onbewoonde eiland, vertrekt. Inmiddels kennen we de schippers en als er een reisje naar Tepuka is geboekt, vragen we hen of er een plekje vrij is voor ons. Als we geluk hebben, kunnen we gratis meeliften. De familie uit de lodge had het plan zaterdag naar Tepuka te gaan, en daar ook te overnachten. Eti en Lee, de schippers vonden het prima als Haruna en ik ook meegingen. Edwin wilde ook graag mee, maar wilde liever niet overnachten. Maar aangezien de boot dan alleen voor hem terug moest, en de extra brandstofkosten voor zijn rekening zouden zijn, besloot hij op het laatste moment toch ook maar te blijven slapen. Lee bracht eerst de familie naar het eiland. We pasten namelijk niet met zn allen in één bootje, omdat de familie een tent, heel veel kampeerspullen en ook nog kitesurf- spullen voor de vader en de zoon meenamen. Later op de middag kwam hij terug om Eti, Edwin, Haruna en mij op te halen (wat eigenlijk wel fijn was want je wilt echt niet midden op de dag in een bootje zitten, daar is het té heet voor). Een derde ojawee ontglipte me onderweg, toen er een groep van zo'n twintig dolfijnen naast en onder ons bootje zwom. Toen we tegen de boot aanklopten, kwamen ze nog dichterbij en sprongen uit het water omhoog, supermooi! Toen we aankwamen, hadden we nog een paar uur de tijd om te zwemmen voordat het donker werd. We maakten een kampvuur en braadden worstjes en marshmallows die de familie had meegenomen (het lekkerste wat ik hier tot nu toe heb gegeten). De familie vertrok naar hun tent en Haruna en ik maakten een bedje van zeil en sulu's. Toen we daarmee klaar waren, zei Eti: nu komt de maan op. Omdat we hier dichtbij de evenaar zitten, kun je de maan echt zien opkomen, net als dat de zon opkomt. Een supermooi gezicht, de lucht was donkerblauw en het licht van de maan leek wel van goud...Ojawee! Verder is de sterrenhemel hier prachtig, natuurlijk met heel andere sterren dan aan ons deel van de wereld. Ik heb nog redelijk kunnen slapen, al werd ik om de paar uur wakker vanwege stijve spieren en het geluid van Eti, die had besloten niet te gaan slapen maar in plaats daarvan de overgebleven blikjes bier leeg te drinken. Het kalme geluid van de golven en de krekels werd steeds verstoord door zijn geboer of het in elkaar knijpen van alweer een leeg blikje. Hoe meer biertjes hij op had, hoe minder goed hij zijn mond kon houden en na een tijdje begon hij hele verhalen tegen zichzelf te vertellen. Om half zes riep hij dat de zon opkwam, dat vond ik een mooi moment om op te staan, te genieten van de zonsopkomst en een duik te nemen in de koele zee. Ojawee! Lee is een ervaren visser en terwijl wij aan het zwemmen waren, probeerde hij vis te vangen zodat we die konden grillen. Omdat het hoogtij aan het worden was, lukte het echter niet zo goed en na een uur ploeteren had hij uiteindelijk één vis gevangen die hij aan een lijn had geregen die hij achter zich aan trok. Na een tijdje voelde hij de lijn bewegen, en zag dat een haai de vis aan het opeten was...de haai kwam zo dichtbij dat Lee hem kon aanraken. Tapaaaa. Daarna vond ik het zwemmen iets minder fijn.

Aan het begin van de middag voeren we weer terug naar Funafuti. Daar aangekomen trof ik mijn gastgezin slapend op de vloer in de woonkamer aan, en ik was blij dat ik dit lange paasweekend iets leuks had kunnen doen. Weekenden zijn hier namelijk vreselijk saai, het enige wat mensen doen is slapen en eten. Inmiddels heb ik geleerd om niet teveel op een dag te willen doen en af en toe doe ik zelfs ook een middagdutje, maar een hele dag slapen is me iets teveel van het goede. Ik zag dus ook best wel tegen het lange paasweekeind op, maar uiteindelijk heb ik me prima vermaakt!

Verder gaat het nog steeds goed hier, al begin ik het soms wel een beetje zat te worden. Het eiland is natuurlijk maar klein en er valt niks te beleven. Dingen die ik in het begin heel bijzonder vond, zijn intussen voor mij normaal geworden. Ook het leven in een gastgezin is soms lastig: hoewel de kinderen nog steeds geslagen worden en de sfeer thuis niet altijd even gezellig is, vind ik het wel belangrijk tijd met mijn gastgezin door te brengen. In plaats van op mijn eigen kamer een filmpje te kijken, besluit ik dus soms om bij de familie in de woonkamer te gaan zitten. Maar eigenlijk is dat voor mij heel saai, omdat er constant Tuvaluaans gepraat wordt en ik niet met ze mee kan praten. Soms wordt er wel iets vertaald, maar dat kan natuurlijk niet de hele tijd. Hetzelfde heb ik met mijn volleybalteam. Het is natuurlijk superleuk dat ik met ze mee mag spelen en zodra we aan het volleyen zijn, vind ik het ook best leuk. Maar er zijn ook steeds teambesprekingen (oja, we hebben de halve finale gewonnen en we spelen vrijdag de finale!) en er wordt heel veel gekletst daar versta ik dus ook helemaal niks van. Dat is natuurlijk al zo sinds dat ik hier volleybal, maar ik merk dat ik het steeds minder leuk ga vinden. Ik voel me toch steeds een beetje buiten de groep. Tapaaaa! Gelukkig heb ik Haruna en mijn Taiwanese vriendinnen met wie ik leuke dingen kan doen en die tenminste gewoon Engels tegen me praten. Zij blijven hier trouwens allemaal twee jaar, ik kan me niet voorstellen dat je dat volhoudt. Vergeleken met hen is mijn verblijf hier een peulenschil!

Wisten jullie trouwens dat:

- er hier behoorlijk wat ‘she-males' zijn; mannen die zich kleden en gedragen als een vrouw en die, als ze in Nederland hadden gewoond, waarschijnlijk allang aan een hormonenkuurtje waren begonnen?

- dit wel geaccepteerd wordt, maar homoseksualiteit niet?

- de meeste mensen hier niet ouder worden dan 60?

- ik ‘lauloe' op Tepuka heb geplukt, een soort laurierachtig blad dat je kunt koken en best lekker smaakt?

- Haruna en ik waarschijnlijk volgend weekend naar de mangroven gaan?

- ik deze week dan toch echt naar de universiteitga om studenten te interviewen?

- Teleke (de baas van de familie, zoals hij zichzelf graag noemt) over anderhalve week voor drie maanden naar Sjanghai vertrekt voor zijn werk?

- Herena en ik daar stiekem heel blij mee zijn?

- Ik binnenkort weer foto's op de site plaats?

Alofa!