Over de helft

Deze week ben ik op de helft van mijn verblijf hier… en het lijkt alsof de tijd steeds sneller gaat. Ik maak nog steeds heel veel mee, ik zou elke dag wel een blog kunnen schrijven! Hier een update van afgelopen week:

Dinsdag was ‘de grote dag’: het bezoek van de president van Taiwan. Zoals een nuchtere Hollandse betaamt, vond ik het eerlijk gezegd maar een hoop gedoe om niks. Ik schreef vorige keer al dat iedereen superdruk was met alle voorbereidingen en op de dag zelf waren de Tuvaluanen dan ook bloednerveus. Die nervositeit werd alleen maar erger toen we met zn allen op het vliegtuig aan het wachten waren en een dronken local het nodig vond de Tuvaluaanse vlag (die naast de Taiwanese vlag stond te wapperen) naar beneden te halen. Grote commotie en er kwamen wel tien agenten op de man afgerend om vervolgens op hem te springen, de vlag uit zn handen te rukken en hem in de laadbak van de jeep te gooien. De man werd door vijf agenten in bedwang gehouden en de jeep reed met loeiende sirene naar het politiebureau. Daarna landde het vliegtuig en terwijl de president over de rieten matten (ipv rode loper) richting de maniapa (feesthal) liep, zong een groep schoolkinderen een welkomstlied. In de maniapa zat een grote groep mensen in traditionele kleding hem op te wachten. De president hield een speech, waarna de dansgroep een fatele (Tuvaluaanse dans) opvoerde. Nadat de president het regeringsgebouw en de basisschool had bezocht, keerde hij terug naar de maniapa voor de lunch die werd verzocht door de mariniers van de marineschool en na de lunch vertrok hij weer. Dit alles werd door misschien wel honderd Taiwanese journalisten met veel te warme kleding aan vastgelegd. De Tuvaluanen zelf vonden het ook heel spannend, er gebeurt natuurlijk vrij weinig op het eiland dus dit was echt een big happening voor Funafutische begrippen.

De volgende dag wilde ik hard aan de slag voor mijn onderzoek. Ik maakte een lijstje met namen van mensen die ik graag wilde interviewen en gewapend met mijn voicerecorder stapte ik op Junior’s fietsje (het kind is vier) om wat mensen op te zoeken. Eerst naar de town counsil omdat ik een afspraak had met iemand voor een interview, maar diegene was in bespreking dus ik moest later maar terugkomen. Toen ben ik naar het regeringsgebouw gefietst, maar degene daar was druk dus ik kon beter een andere keer langskomen. En zo ging het de hele dag door, ik fietste met 35 graden in de brandende zon van hot naar her om de mensen te vinden die ik wilde spreken. Uiteindelijk heb ik één interview kunnen doen en heb ik een presentatie over het belang van bewust omgaan met schoon water op een basisschool bijgewoond. Het is soms wel een beetje frustrerend dat als je een afspraak maakt voor een interview, die bijna nooit doorgaat. Mensen zijn óf druk (en ik vraag me af waarmee), of slapen, of zitten in een meeting, of willen dat ik later terugkom. Ik moet er echt aan wennen dat het tempo hier zo laag ligt! Maar goed uiteindelijk gaat het hartstikke goed en moet ik maar gewoon flexibel zijn. Ik was trouwens nogal een attractie toen ik over het eiland fietste; een verhitte palangi op een kinderfietsje zien ze hier niet elke dag!

Mijn gastgezin leer ik steeds beter kennen, zowel in positieve als in negatieve zin. Herena en ik kunnen het erg goed vinden en we vinden het superleuk om samen over het eiland te crossen op de scooter. Soms stelt ze me dan voor aan nieuwe mensen die ik kan interviewen en af en toe rijden we naar een snackbar aan het einde van het eiland om een milkshake te drinken. Tijdens de gesprekken die we dan hebben, hebben we het vaak over de familie. Het zit nogal ingewikkeld in elkaar dus ik zal de samenstelling van mijn gastgezin hier niet helemaal gaan uitleggen, maar het komt erop neer dat Herena met haar man en drie kinderen bij haar schoonouders inwoont en dat ze dat eigenlijk heel vervelend vindt omdat ze haar schoonfamilie helemaal niet mag. Voor mij is het een beetje lastig om hoogte te krijgen van de rest van de familie, omdat ze geen Engels spreken en mijn Tuvaluaans lang niet goed genoeg is om een gesprek te voeren. Maar ik weet wel dat Teleke (Herena’s schoonvader) een vreselijke man is. Als hij aan het eind van de middag uit zijn werk komt, trekt hij zijn shirt uit en gaat halfnaakt op de grond in de woonkamer liggen om tv te kijken. Vervolgens laat hij zich de hele avond bedienen door zijn vrouw, kinderen en kleinkinderen. Ze scheppen zijn eten op, geven hem drinken en komen een teiltje water met zeep brengen zodat hij zijn handen kan wassen. Ondertussen zit hij luidop te boeren, laat hij scheten en pulkt in zijn neus (ik ben al flink wat kilo’s afgevallen, niet alleen omdat ik door het warme weer weinig trek heb, maar ook omdat vanwege bovenstaande mijn eetlust compleet verdwijnt) en zegt hij niet eens ‘dankjewel’ als iemand iets voor hem doet. Maar dit is allemaal niks vergeleken met wat er vorige week gebeurde. Ik weet dat kinderen in Tuvalu af en toe een ‘pedagogische tik’ krijgen (die sowieso harder is dan de tikken die we in Nederland uitdelen) en hoewel ik het soms lastig vind om te zien dat de kinderen in ons gezin te pas en te onpas geslagen worden, begrijp ik dat het in deze cultuur misschien meer geaccepteerd is. Taupule van elf was met vriendinnetjes gaan zwemmen en was de tijd vergeten, waardoor ze een uur te laat thuiskwam. Toen ze binnenkwam, schreeuwde Teleke dat ze bij hem moest komen, en haar handen op moest houden. Huilend deed Taupule wat Teleke van haar vroeg, waarop hij met een platte stok echt superhard op haar handen begon te meppen, zo hard dat ze er blaren van kreeg. Terwijl hij dit deed, bleef hij tegen haar schreeuwen en hij keek echt heel agressief, zelfs ik werd er bang van. Toen hij klaar was ging Taupule huilend naar de badkamer om te douchen. Verder deed iedereen in het gezin alsof er niks was gebeurd. Ik vond het vreselijk om te zien, en het liefst had ik die stok uit Teleke’s handen gerukt om hem een paar klappen te verkopen. Maar in plaats daarvan ging ik naar mijn kamer, ik had geen zin om nog in de woonkamer te blijven. Ik vond het een lastige situatie, want ik vond dit echt niet normaal en dat wilde ik ook wel even laten weten. Maar aan de andere kant ben ik bij de familie te gast en is het helemaal niet mijn taak om me met de opvoeding van de kinderen te bemoeien. Ik besloot om het met Herena te bespreken. ’s Avonds legde ik haar uit dat ik nogal was geschrokken van wat er was gebeurd omdat ik niet ben gewend te zien dat kinderen worden geslagen. Toen zei ik dat de kinderen uit dit gezin wel vaak een mep krijgen (er zijn vier kinderen en zes volwassenen, en de kinderen worden door alle volwassenen constant gemept) en dat dat in mijn ogen niet echt een gezonde situatie is. Daarop begon Herena te huilen en ze zei dat ze vond dat ik gelijk had en ze vind het ook heel erg dat ze de kinderen steeds slaat, maar ze weet niet zo goed hoe ze dat kan veranderen. Uiteindelijk was het een heel goed gesprek en ik voelde me opgelucht dat ik het met iemand had kunnen bespreken.

Nu weer iets leuks: het volleyballen gaat heel goed! We hebben op één wedstrijd na alle wedstrijden gewonnen en voor het eerst in de geschiedenis staat het Nukulaelae damesteam in de halve finale, die vanavond gespeeld gaat worden! Ook dit is een belangrijke gebeurtenis, die dan ook goed voorbereid moet worden: gisteravond kwam ons team bij elkaar bij één van mijn teamleden. We zaten in een rieten hut en iedereen had iets lekkers meegenomen. Nadat we dat op hadden gegeten, gingen we in een kring zitten en mocht iedereen speechen. De meeste speeches gingen over wat we moeten doen tijdens de wedstrijd: proberen te scoren, geconcentreerd blijven en geen fouten maken. Daarna pakten we elkaars handen vast, sloten onze ogen en werd er gebeden voor een goede afloop van de wedstrijd. Ook moeten we allemaal een vers uit de bijbel op een briefje schrijven en dat vanavond meenemen naar de wedstrijd. Ik ben erg benieuwd of het gaat helpen!

Vanavond is ook een speciale kerkdienst in de kerk van de Jehova’s. Ze vieren geen Pasen, maar ‘memorial day’. Ook een belangrijke gebeurtenis en Herena heeft voor ons twee jurken van dezelfde stof laten maken, zodat we er goed uitzien vanavond. Het is alweer een prachtige jurk: bruin met groene schildpadden erop. Herena zei dat ik die jurk ook in Nederland kan dragen, maar daar moet ik toch nog even over nadenken…

Verder:

- was het afgelopen zaterdag Earth Hour, een wereldwijde actie die wordt georganiseerd door het WNF waarbij mensen wordt gevraagd een uur lang het licht uit te doen. Tuvalu deed ook mee, ietwat rigoreus: een uur lang werd de elektriciteit op het hele eiland uitgeschakeld...

- heb ik het weekend gezwommen en gesnorkeld met mijn Taiwanese vriendinnen

- heb ik een workshop over klimaatverandering bijgewoond

- heb ik een antropoloog ontmoet uit Nieuw Zeeland, met wie ik het heb gehad over Boas, Mead, Geertz en termen als ‘thick description' en ‘reciprocity' (voor de antropologen onder ons)

- ben ik uit eten geweest met mijn Japanse vriendin Haruna en drie andere Japanners bij een Chinees restaurant

- ben ik behalve Tuvaluaans ook Mandarijn en Japans aan het leren

- ga ik morgen naar de universiteit om te praten met studenten over klimaatverandering

- ben ik onwijs aan het vervellen

- mis ik de paaseitjes: er is op heel het eiland geen chocola te krijgen

- mis ik jullie natuurlijk ook

- ga ik nu naar huis om mijn nieuwe jurk aan te trekken en de kerkdienst bij te wonen!

Tofa!

Reacties

Reacties

Ella

Meis!

Wweer een geweldig verhaal en wat super goed van je dat je hebt gesproken over het slaan van de kinderen in huis...!Vind het echt knap dat je dat aan hebt gedurfd, maar het is wel echt de manier om te proberen "een verschil te maken".

Ik duim voor je vanavond!

Marthe: Volleybal kampioen op Tuvalu, dat zou nog eens een binnenkomer zijn ;)

Meis geniet van je tweede en laatste helft op dat mooie eilandje want voor je het weet ben je weer thuis!


Heel veel liefs uit Johor Bahru!

Jolijn

Lieve Smartie,
wat een optimistische verhalen onder omstandigheden. Knap hoe je met alle verschillen omgaat en andere perspectieven kan zien.

Nu maar hopen dat dat bijbel vers geholpen heeft..

Blijf schrijven en genieten!

x Jopie

Ellis

Martje!
Supermooi verhaal weer! En knap van je dat je over dat slaan van kinderen begon, lijkt me wel lastig.
Ik heb echt bewondering voor hoe je alles zo positief bekijkt!
Heeeeel veel succes met de volleybalwedstrijd, you can do it girl!
Tot snel lief martje!

Liefs, Ellis

Kimmie

Gaan we allemaal winnen vandaag! Wij spelen vanavond tegen Goldplay, dus dat wordt ook een pittige pot : )
xx

Karin

Ha lieve Marthe!
Ik sluit me helemaal aan bij Ella en Ellis hier boven wat betreft dat verhaal over de kinderen. Erg schokkend om mee te maken. Ik had het in Thailand ook in een bergstam waar de kinderen (en honden...) volop met stokken werden geslagen. Maar jij zit er al helemaal middenin en bent ook nog deel van dat gezin, maar ook weer buitenstaander. Lastig, maar goed aangepakt!!
Je maakt echt veel mee en ik geniet van je verhalen, van mij mag je best dagelijks bloggen :) Ongetwijfeld blijft er nog genoeg gespreksstof over voor bij een flesje rosé op het strand! En paaseitjes bewaar ik voor je!
Liefs, Karin

Bert

Je gaat supergoed hoor Marthe, maar blijf je wel smeren? (factor 60)
Groeten,
Bert.

Con en Geertje

Lieve Marthe,
Wat een verhalen weer! Geweldig zo'n bezoek van een president. Hoe de mensen op het eiland daar dan helemaal naar toe leven. Als of de koningin in gouda koninginnedag komt vieren.
Trouwens knap dat je naast tuvalees ook nog andere talen probeert.
Wel schrikken dat verhaal van die schoonvader en het slaan. Lijkt mij echt vreselijk moeilijk om mee om tegaan maar je hebt het wel goed aangepakt. Is er geen mogelijkheid dat herera met haar gezin op zich zelf gaan wonen? Zijn ze gelijk van die vreselijke schoonvader af. Dat ze in het gesprek met jou later aan geeft dat ze het ook niet goed vindt om te slaan maar er zelf steeds in vervalt is best een klassieke situatie. Goed hoor, dat je er over gesproken hebt.
Ik ben trouwens weer erg benieuwd naar de nieuwe jurk. Mooi stemmig met bruin en schildpadden, loop je ondanks het gebrek aan paaseieren er toch op z'n paasbest bij!
Ja, meisje dan over die afspraken. laksheid in afspraken zit niet in ons hollandse aderen toch denk ik dat mensen zo een stuk rustiger en heel relaxt leven hebben, minder snel overspannen raken. Kennen ze daar in tuvalu het begrip burn out?
Wel oppassen met verbranden! ik zou toch zo graag stiekem even om een hoekje willen kijken.......
Hier alles goed. Stijn is begonnen met zijn stage zoals je natuurlijk weet en gaat zaterdag nog een keer proef eten voor een kamer. We zijn erg benieuwd. Thomas heeft weer eens mazzel met een kamer op de etage van Bas. We hebben net het huur contract binnen. Wordt dan de 4de keer binnen een jaar dat hij verhuist..... Voorlopig hopelijk de laatste keer! Als het mee zit kunnen we deze maand dus allebei de jongens verhuizen. Misschien kunnen we wel onder de hand een verhuisbedrijfje beginnen.
De lente zet ook wel door nu. Hier en daar wat knoppen en blaadjes aan de bomen overal bollen die uitkomen en geen handschoenen meer aan op de fiets.
Verder ben ik erg druk met mijn 'gat in de markt'Ik brei mobielhoesjes en heb er al 31 verkocht. We hebben er erg veel plezier om. Als je terug bent mag je er eentje uitzoeken. Emma de vriendin van Thomas heeft er ook al één gekregen......en ja je weet: gelijke monniken gelijke kappen heet dat dan geloof ik.
Stijn thuis is gezellig alhoewel we soms allemaal even moeten bijsturen. maar voor 99% is het gewoon erg leuk en gezellig met veel humor. Hij telt trouw de dagen tot je terug bent en je foto's zijn duidelijk aanwezig. Lieve schat geniet er van en tot snel
Con en Geertje

alli

Ha meis! wat een heftige dingen maak je mee! heel moeilijk lijkt me dat, die kinderen die dan voor je neus 'discipline' krijgen... wel sterk van je hoor, dat je er toch op een gepaste manier mee probeert om te gaan, maar ze tegelijkertijd wel bewust wil maken van wat ze doen.
ben benieuwd in hoeverre ik dat soort dingen ook mee zal maken als ik op reis ben? over reis gesproken: Ik heb wel heel leuk vandaag visum voor jordanie gekregen en visum voor syrie is in de maak! Spannend! kamer ook al bijna in onderhuur en we hebben al een leuk meisje uitgekozen die op mn roomie gaat passen! heel fijn! dat maar vast geregeld:P dikke kus voor nu en blijf vooral ook genieten!

Peter

Hey Marthe!

Leuk om je verhalen elke keer te lezen. Die foto's zijn ook echt te gek, wat ziet het er daar mooi uit! Goed te lezen ook dat je zo druk bent met volleyen, dan kom je uiterst afgetraind weer terug en worden we nog even A1 in de laatste Van Slag ronde ;).

Groetjes!

{{ reactie.poster_name }}

Reageer

Laat een reactie achter!

De volgende fout is opgetreden
  • {{ error }}
{{ reactieForm.errorMessage }}
Je reactie is opgeslagen!